از امام صادق علیه السلام روایت شده است که:

” من ادرک فاطمه حق معرفتها فقد ادرک لیله القدر” ، یعنی هر کس فاطمه (س) را حقیقتاً درک کند، به واقع لیلة القدر را درک کرده است.

کتاب ” مقام لیلة القدری فاطمه (س) “ مجموعه ای از سلسله بحث های استاد طاهرزاده در رابطه با وجه باطنی حضرت زهرا سلام الله علیها است.

سخنران محترم با توجه به متون روایی و وقایع تاریخی ما را دعوت می کند که  باید از دو منظر  به حضرت زهرا نظر افکند. یکی نظر به حقیقت باطنی آن حضرت و روایات دقیقی که این بعد را معرفی می کند. و یکی هم به نقش تاریخی که حضرت زهرا به خصوص پس از رحلت پیامبر (ص) ایفا نمودند.

شارع مقدس در دین اسلام مجموعه‌ای از باید‌ها و نبایدهایی را قرار داده است تا یک انسان مسلمان بتواند با استفاده از نسخه الهی راه سعادت و خوشبختی خویش را بپیماید، شاید در برخورد اول برخی از این دستورات الهی برای انسان بسیار سخت و مشکل باشد و به زعم خودش سد راهی برای آزادی و اختیار او تلقی شود، اما هنگامی که با تفکر به اصل و بنیان فلسفه احکام نگریسته شود، متوجه می‌شود که این دستور به ظاهر سختگیرانه بهترین راهبرد کمال و سعادت اوست.

یکی از این بایدهای دین اسلام، رعایت عفاف و حجاب در زندگی فردی، خانوادگی و اجتماعی است، به گونه‌ای که خداوند متعال به دفعات مختلف در کتاب آسمانی‌اش قرآن به این موضوع اشاره داشته است، با نگاهی در سوره‌هایی نظیر «نور» آیات ۳۰، ۳۱، ۳۳ و ۶۰ و سوره «احزاب» آیات ۳۵، ۵۳، ۵۵ و ۵۹ متوجه می‌شویم که زنان جامعه اسلامی طبق نظر شارع مقدس ملکف به رعایت حجاب هستند.

البته ناگفته نماند که درباره نوع پوشش برای حجاب واجب، خداوند بر زنان سخت نگرفته است بلکه با اشاره به حداقل حجاب، بانوان را در استفاده از حجاب حداقلی و حداکثری آزاد گذاشته است تا مطابق خواست و اراده خود میزان قرب و رضایت الهی را دریافت کنند.

به این آیات توجه کنید:

۱-«وَقُل لِّلْمُؤْمِنَـتِ یَغْضُضْنَ مِنْ أَبْصَـرِهِنَّ وَیَحْفَظْنَ فُرُوجَهُنَّ وَلاَ یُبْدِینَ زِینَتَهُنَّ إِلاَّ مَا ظَهَرَ مِنْهَا وَلْیَضْرِبْنَ بِخُمُرِهِنَّ عَلَی جُیُوبِهِنَّ وَلاَ یُبْدِینَ زِینَتَهُنَّ إِلاَّ لِبُعُولَتِهِنَّ أَوْ ءَابَآئِهِنَّ…»(نور/۳۱)؛ و به زنان با ایمان بگو: چشم‌های خود را (از نگاه هوس آلود) فرو گیرند و دامان خویش را حفظ کنند و زینت خود را جز آن مقدار که ظاهر است، آشکار نکنند و (اطراف) روسری‌های خود را بر سینه خود افکنند (تا گردن و سینه با آن پوشانده شود) و زینت خود را آشکار نسازند، مگر برای شوهرانشان یا پدرانشان و… .

صفحات: 1· 2