در فراز و نشیب های اجتماعی در گذشته به دلیل حکومت ننگین پهلوی وهمچنین رسانه های غربی قدری این فضا آلوده شده بود و آن تنش ها اثر منفی خود را در جامعه گذاشت اما همین پدیده اجتماعی شدن ماه رمضان تبدیل شد به یک هنجارو در مناطق ایران حاکم شد و بر رسانه ها ی غربی و قانون پهلوی حاکم شد.

روزه خواری در ماه رمضان خلاف دین و هتک حرمت این ماه مبارک خلاف فضای عمومی جامعه اسلامی ایران است و از طریق منع اجتماعی با ان مقابله خواهد شد در این مورد منع اجتماعی تاثیر بیشتری از منع قانونی دارد.

 در منع اجتماعی اگر فردی در ملاء عام روزه خواری کند (چه با عذرشرعی و چه بدون عذر شرعی زیرا از دلیل روزه خواری یک فرد مطلع نیستند) نگاه ها به وی معنی دار خواهد شد البته در برخی مکان ها این امکان وجود دارد که دلیل روزی خواری مشخص باشد مانند ترمینال های مسافربری که غالب افراد در این مکان ها مسافر هستند البته باز هم باید در این مکان ها به دلیل آموزه های دینی مراعات شود که این کار هتک ماه رمضان و روزه خواری محسوب نشود.فشار اجتماعی بر فردی که هنجار ماه رمضان را مراعات نمی کند زیاد خواهد شد و در نتیجه جامعه با او مقابله خواهد کرد .

 خیلی صریح می گویم کسی که آزادی را چنین استدلال می کند که هنجار شکنی را آزادی بیان می کند در عقلشان بایک شک کرد، بطور مثال فردی اعلام می کند که من آزادم و در ملاء عام می خواهم خودکشی کنم آیا قوانین عمومی جامعه چنین اجازه را به فرد میدهد؟ مسلما در تمامی جوامع چنین اجازه ای را به فرد نمی دهد فردی که از امنیت در جامعه اسلامی استفاده می کند باید به همه قوانین و هنجارهای آن احترام بگذارد.

فردی که می گوید آزاد است “من خودم آزادم ” را از کجا اورده است؟ در اصل اسلام در دین داری فردی و در عالم ذهنی انسان آزاد است اما روزه خواری در ملاء عام از حالت فردی به حالت اجتماعی در آمده است فردی که دین دار نیست میتواند در خانه خود و در خلوت خود روزه خواری کند که اگر روزه خواری بدون عذر باشد گناه برایش نوشته می شود اما اگر چنین کاری را در اجتماع انجام دهد حقوق افراد دیگر را در جامعه را زیر پا گذاشته است.

صفحات: 1· 2