حالا در یکی از روزهای ماه مبارک رمضان، حدود ساعت 5 بعد ظهر در حوالی میدان پونک تهران، یک خانم چادری توسط یک خانم بدحجاب به خاطر نهی از منکر مورد هجوم قرار می گیرد. این هجوم درحالی اتفاق می افتد که کانکس نیروی انتظامی چند قدم آنطرف تر شاهد این ماجراست. یک خانم وظیفه شناس بر حسب وظیفه ی شرعی، در کمال آرامش و بدون توهین، قصد نهی از منکر کردن خانم بدحجابی را دارد. این خانم بدحجاب در کنار حمله ور شدن و چنگ انداختن و گلو فشار دادن، حرفهای جالبی هم به زبان می آورد؛ می گوید ((این تو هستی که باید حجابت را برداری شماها چند نفری بیشتر نیستید!)) همچنین در حین حمله ور شدن و به قصد کشیدن چادر از سر ناهی از منکر می گوید ((آدمت می‌کنم، بی‌جا می‌کنی که به من حرف می‌زنی، کاری می‌کنم که دیگر جرأت نکنی به کسی بگویی حجابت را رعایت کن))

این اتفاقات همه در چندقدمی کانکس نیروی انتظامی رخ می دهد، کانکسی که وظیفه ی برقراری نظم و امنیت عمومی را دارد. اما وقتی از خانم ناهی از منکر می پرسی که آیا در حمایت از تو قدمی برداشتند می گوید (( نه، اصلاً! در تعجبم که نیروهای پلیس در آنجا پس چه نقشی دارند، مگر نه اینکه امنیت منطقه را باید تأمین کنند؟)) جالب اینجاست با جمع شدن تعدادی زیادی دور این دو خانم حتی برای برقراری نظم و امنیت هم به محل نیامده اند. برخورد با ناهی از منکر به وسیله ی کسی که خود مرتکب گناه و کار غیر قانونی شده است. این اولین ماجرا نیست، از این دست جریانات بسیار زیاد اتفاق افتاده و می افتد. چون این مسئله دیگر در جامعه رواج پیدا کرده و کسی حاضر به امر به معروف و نهی از منکر کردن یا حمایت از آمران به معروف و ناهیان از منکر نیست ، آنهایی هم که از سر دغدغه این عمل را انجام می دهند، به خاطر هزینه هایش پیشیمان شده و پشت دستشان را داغ می کنند. آن زمان که گشت ارشاد باید وسیله ی برای برخورد با جرائم سازمان یافته یا قانون شکنان می شد، وسیله ی برای تحت فشار قرار دادن مردمی بود که اگر دو کلام حرف منطقی در باب حجاب می شنیدند به راحتی این مسئله را قبول کرده و حجاب بر سر می کردند و این زمانی که باید از ناهی از منکر حمایت می شد دیگر از گشت ارشاد و اقتدار نیروی انتظامی خبری نبود.

اما جالب توجه است که رهبری معظم انقلاب در دیدار با افشار مختلف مردم در ۱۳۷۱/۰۷/۲۹ به صراحت تمام نیروهای امنیتی را ملزم به حمایت از ناهیان منکر می کنند، ایشان در این بیانات می فرمایند: ((ما به آحاد ملت عزيز عرض كرديم؛ و گفتيم امر به معروف و نهى از منكر، اين واجب الهى را برپا بداريد. در بين جوانان در سرتاسر كشور، شور و غوغايى به وجود آمد. پس، پيداست كه اين جوانان متمايل به امر به معروف و نهى از منكرند. بنابراين، وظيفه‌ى ما، مسؤولين، قانونگذاران و مجريان است كه راه و زمينه را براى اجراى اين واجب الهى هموار و فراهم كنيم. امروز بحمداللَّه مجلس شوراى اسلامى، مجريان، مسؤولين كشور و دستگاه قضايى، همه از خود اين ملتند. مبادا در گوشه و كنار، يا در دستگاه انتظامى يا قضايى، كسانى باشند كه راه را جلو آمر به معروف و ناهى از منكر سد كنند! مبادا كسانى باشند كه اگر كسى امر به معروف و نهى از منكر كرد، از او حمايت نكنند، بلكه از مجرم حمايت كنند! البته خبرهايى از گوشه و كنار كشور، در بعضى از موارد به گوش من مى‌رسد. هر جا كه بدانم و احساس كنم و خبر اطمينان‌بخشى پيدا كنم كه آمر به معروف و ناهى از منكر، خداى نكرده مورد جفاى مأمور و مسؤولى قرار گرفته، خودم واردقضيه خواهم شد. اين، آن چيزى است كه قوام كشور و استقلال كشور را حفظ خواهد كرد. والّا ما دشمن زياد داريم. چرا دشمن تا امروز نتوانسته است مويى از سر اين ملت كم كند و به اين كشور ضربه بزند))

ایشان در بیانات خود بقدری برای امر به معروف و نهی از منکر شان و مقام قائل می شوند که می فرمایند اگر احساس کنم در قضیه ای از ناهی از منکر حمایت نشده است خودم وارد قضیه می شوم . اما حالا این را مقایسه کنید با همین جریان اخیری که پیش آمده، بی تفاوتی و احساس وظیفه نکردن در برابر ناهی از منکر . این اتفاقات تا زمانی که تغییری رخ ندهد قطعا ادامه خواهد داشت . حرف آن خانم بی حجاب وقیح ، خیلی هم بی ربط نبود، آن موقع که گفت :(( آدمت می‌کنم، بی‌جا می‌کنی که به من حرف می‌زنی، کاری می‌کنم که دیگر جرأت نکنی به کسی بگویی حجابت را رعایت کن)) وقتی حمایت نباشد همین می شود که دیگر ناهیان منکر جرات امر و نهی کردن را نمی کنند چون پشتوانه ای ندارند. مزد دغدغه و عمل به شرع مقدس را با کتک خوردن و چاقو خوردن می گیرند و دیگر هیچ.

صفحات: 1· 2