راز این توفیقات را باید از مادران شهدا جستجو کرد و از آنان برای انتقال این راز به نسل آینده خواهش کرد، چرا که این رازها و آن نیازها بود که امثال شهدا را به جامعه ای تقدیم کرد که دنیای استکبار را درهم کوبید …
باید از آن پرسید که مثل شهید احمدی روشن‌ها را تقدیم خاک میهن کرد که چراغ علم را برافروخته بود و مجاهدت در این راه را ثوابی برابر با شهادت می‌دانست.

انگار ذهن خسته ما، ذهن مادی ما به اشتباه تفکر ثروت نقدینگی را در سر می‌پروراند و در این لحظه به خود آمده می‌گوید مگر فقط پول است که انسان را ثروتمند می‌کند؟

نه … البته که پول اصلاً ثروت محسوب نمی‌شود. اما جه کنیم که ذهن جامعه ما بیشتر اقتصادی شده تا معنوی!!

مادر شهید رضایی نژاد می‌گفت : داریوش خیلی احترام من و پدرش را داشت و رفتارش بعد از ازدواج هم همان طور ماند و با خواهرها و برادرهایش خیلی مهربان و رئوف بود. خودم از این رفتارهای داریوش خیلی می‌ترسیدم. با خود می‌گفتم: داریوش خیلی مهربان و با محبت است، نکند بلایی سرش بیاید و به خودش هم گفتم: نکند شهید بشی و او در جوابم گفت : مادرم دنیا چه ارزشی دارد …

یکی از شهدا به مادر خود نوشته بود : مادرم بعد از شهادتم برای من لباس سیاه به تن مکنید زیرا من امروز به واسطه شهادتم در جرگه بهشتیان جای گرفته‌ام و در اصل باید شادمان باشید که عاقبت به خیر شده‌ام.

مادر شهید خرم جاه این شهید گمنام پرآوازه با لباسی سپید به دیدار پسرش آمده بود و هر دم می‌گفت به عروسی پسرم آمده‌ام و لباس سپیدم به یمن دامادی اوست.
این مادر صبور که جز لبخند شادی از رضایت فرزندش بر لب نداشت، نشان از استواری و صبر و شکیبایی مادرانی داشت که همچون فاطمه کبری شهادت فرزندشان را تاب آورده و از مشیت الهی خرسند بودند.

آری … نیاز را با ناز می‌توان درمان کرد … اما نه آن ناز که متمولین از کسانی می‌کشند که با فنا برابر اند بلکه باید از باقیان راستین جهان ناز کشید، از شهدا …

ثروتی همچون شهدای راه اسلام ثروتی است غیر قابل قیمت گذاری و این بی نهایت دنیا را خود نشانه است. چرا که شهدا در روز محشر به صفوف آدمیان می‌آیند و دوستان خود را نظاره‌گرند …

شهدا بهترین شفیع روز محشرند برای آنان که درک کنند شهدا را و برای کسانی که آنان را پروردند و به راه مستقیم هدایت کردند …

مادران شهدا به استناد شفاعت روز محشر، ثروتمندترین زنان ایران زمین اند. آنان پرستوهای مهاجری را پرورش داده‌اند که فقط برای چند روزی در این دنیا برای مجاهدت و یاری اسلام پر و بال می گسترانیدند …
آفتاب را صدا می‌زدند آنگاه که شب ظلمانی همه دنیا را فراگرفته بود و دست استکبار بر سر مظلومان عالم سنگینی می‌کرد … و آن روز می‌دانستند که گران‌بهاترین دُرّ عالم اند .

صفحات: 1· 2