سرش را بلند کرد.ردّ اشک از زیر چشمان تا روزی زانوانش آمده بود.جواب داد:

من بیمارم… چشمی که نتواند امام زمانش را ببیند بیمار است…گوشی که صدای امامش را نشنود و سری که خالصانه برای خدا به سجده نرود بیمار است…

خوب فکر میکنم میبینم راست میگوید او بیمار بوده…سالم منم که غافلم کسی که دردِ دین دارد هیچ وقت آسوده و سلامت نیست…امامشان خوب یادشان داده بود و آنان هم که شاگرد اولان مکتب خمینی بودند….

من به خال لبت ای دوست گرفتار شدم

چشم بیمار تو را دیدم وبیمار شدم

فارغ از خود شدم و کوس اناالحق بزدم

همچو منصور خریدار سرِ دار شدم

اللهم اعرّفنی نفسک…اللهم اعرّفنی حجتک…

صفحات: 1· 2