شرح:

این جملات، قسمتی از نامه‌ای است که از ناحیه مقدّس امام زمان(عج) برای شیخ مفید(ره)فرستاده شده است.

حضرت(ع)در این نامه، بعد از سفارش‌های لازم به شیخ مفید(ره) و دستورهایی به شیعیان، به امر مهمّی که سبب غیبت ایشان شده است، اشاره می‌کنند. حضرت، نبود صفا و یکدلی در بین شیعیان را سبب غیبت خود می‌شمرند.

تاریخ نشان داده است که تا مردم نخواهند و تلاش نکنند، حق بر جای خویش قرار نمی‌گیرد و حکومت به دست اهلش نمی‌رسد. تجربه حضرات معصومین امام علی، امام حسن و امام حسین (علیهم السلام)، دلیل بسیار آشکاری بر این مطلب است.

اگر مردم بر خلافت حضرت علی(ع)پافشاری می‌کردند، الآن، تاریخ مسیر دیگری را می‌پیمود، ولی دنیاخواهی و ترس و … مردم آن زمان، سبب شد از آن زمان تا آینده‌ای که معلوم نیست چه هنگام به پایان می‌رسد، جهانیان و خصوصاً شیعیان، جز ظلم و آزار چیزی نبینند.

متأسفانه کوتاهی ما، بلکه عملکرد بدمان سبب شده است که آن محرومیت تاکنون ادامه یابد.

طبق این حدیث، وظیفه ما برای تسریع و تعجیل در ظهور حضرت، این است که آن حضرت را بر خویش و خویشان مقدم داریم و با اجرای دستورهای اسلامی و گسترش و ترویج عملی اسلام، آن امام(ع) را به جهانیان بشناسانیم و دل‌ها را به سوی آن حضرت معطوف کنیم، تا به خواست خداوند، هرچه زودتر، زمینه پذیرش مردمی و جهانی آن حضرت فراهم شود.

از این حدیث شریف نکاتی استفاده می‌شود:

1 - خداوند متعال از شیعیان عهد و پیمان گرفته که از امامان پیروی کنند و این پیروی سبب تشرّف به لقای امام زمان خواهد بود.

2 - اعمال ناشایست شیعیان سبب دوری آن‌ها از امامشان شده است، و لذا اعمال شایسته می‌تواند در تسریع ارتباط با امام زمان(ع) مؤثر باشد.

پی نوشت:

(1). احتجاج، ج2، ص315 ; بحارالأنوار، ج53، ص177، ح8 .

صفحات: 1· 2