«…به کنار اردوگاه (فلسطینی «برج شمالی») رفته بودم که دیوار به دیوار مدرسه («جبل عامل») است.چند پسر و دختر، چهار یا پنج ساله بازی می کردند؛ مثل کودکان ما - گویا عروسی می کردند- و خانه می ساختند و تشکیل عائله می دادند. اما می دانید خانه شان چه بود؟ تعجب نکنید! چهار چوب کوچک، به زمین فرو کرده، روی آن را با کهنه پاره و حلبی پوشانده بودند که کاملا شبیه خانه‎های بزرگ ترهایشان بود. این مسئله آن قدر دلخراش بود که نمی دانستم چه بکنم. بعدا دیدم که این اطفال خیلی هم خوشحال هستند. دایره و تنبک می زنند و آواز می خوانند و راستی که جالب بود. رفتم دوربین را آوردم که از این گروه کودکان خاک آلود و مریض و خوشحال! عکس بردارم… وقتی به آن ها نزدیک شدم، همه پا به فرار گذاشتند. می خواستم بگویم: من شما را خیلی دوست دارم، شما را به خدا فرار نکنید! ولی حرف مرا نمی فهمیدند. به دوست دیگری که عربی خوب می دانست، گفتم برود بگوید از من نترسند و فرار نکنند. آن دوست به طرف آن ها رفت، ولی از او هم فرار کردند و حتی امکان ندادند که حرف بزند. زیرا فکل و کراوات و کت داشت… بالاخره هم نتوانستم عکس بگیرم…»

صفحات: 1· 2