اين مؤسسات دينى به همراه رسانه‏هاى ديدارى و شنيدارى اين دولتها، از سالهاى دهه هشتاد ميلادى مردم خود را به ايمان جمعى به وقوع حادثه‏اى بزرگ در سرزمين شام كه به نبردى هسته‏اى خواهد انجاميد توجه داده‏اند. اين مؤسسات پيوسته مردم خود را به ايمان به اين نكته فرإ؛ مى‏خوانند كه بزودى لشكرى از دشمنان مسيح كه بدنه اصلى آن از ميليونها نظامى تشكيل يافته، از عراق حركت مى‏كند و پس از گذشتن از رود فرات - كه در آن زمان به خشكى گراييده است - به سوى قدس رهسپار مى‏شود. اما نيروهاى مؤمن به مسيح راه اين لشگر را سد كرده و همگى در »آرماگدون« با يكديگر برخورد خواهند كرد و در اين مكان است كه درگيرى اتفاق خواهد افتاد. صخره‏ها ذوب مى‏شوند… ديوارها بر زمين فرو مى‏غلتند… پوست تن انسانها در حاليكه ايستاده‏اند ذوب شده و ميليونها نفر از بين مى‏روند… و اين نبردى نهايى و هسته‏اى است… سپس مسيح براى بار دوم از جايگاه بلند خود بر زمين فرود مى‏آيد… و پس از چندى زمام رهبرى جهان را در دست گرفته و صلح جهانى را برقرار مى‏كند… او دولت صلح را بر زمين نو و زير آسمانى تازه بنا مى‏كند… و اين مهم را از مركز فرماندهى خود در قدس عملى مى‏سازد.

يك بررسى انجام گرفته از سوى مؤسسه »تلسن« كه در اكتبر سال 1985 م. به نشر رسيده است؛ نشان مى‏دهد كه در حال حاضر 61 ميليون آمريكايى در انتظار واقعه آرماگدون گوش خوابانده‏اند و اين در حالى است كه ذكر مؤسسات دينى و ايستگاههاى راديو تلويزيونى كه به اين مهم پرداخته‏اند؛ در اين مجال كوتاه ميسر نيست.

مؤسسات دينى آمريكايى اين نكته را روشن ساخته‏اند كه سپاهى كه از عراق به سوى قدس رهسپار خواهد شد، بنا به پيشگويى حرقيال (فصل 38 و 39) از نظاميانى از عراق، ايران، ليبى، سودان و قفقاز در جنوب روسيه تشكيل مى‏شوند. دانستن اين موضوع ما را در تحليل سياست خارجى دولتهاى آمريكايى و اروپايى درباره مردم كشورهاى ياد شده مدد مى‏دهد. مدارس انجيلى در آمريكا بر پايه اين تحليل كه واقعه آرماگدون تنها حادثه‏اى است كه بازگشت دوباره مسيح را به زمين ممكن مى‏سازد… و اين واقعه‏اى بسيار نزديك است به تبليغ اين ديدگاه پرداخته‏اند.

آرماگدونى كه اين عده از آن سخن مى‏گويند همان حادثه عظيمى است كه پيش از ظهور مهدى، عجّل‏اللّه‏تعالى‏فرجه، رخ خواهد داد، همان حادثه بزرگى كه ائمه ما، عليهم‏السلام، نام »قرقيسيا« را بر آن اطلاق كرده‏اند. ائمه ما، عليهم‏السلام، از اين نكته خبر داده‏اند كه ميليونها نظامى از آمريكا، اروپا، روسيه، تركيه1، مصر و دول مغرب عربى به اضافه سربازانى از سرزمين شام شامل كشورهاى سوريه، اردن، لبنان، فلسطين و اسراييل همگى در ناحيه‏اى در اين محدوده تحت عنوان »قرقيسيا« با يكديگر برخورد كرده و پس از حصول درگيرى، اين سفيانى است كه در پس آنكه همگى را چونان كشتزارى درو شده در هم مى‏كوبد از صحنه نبرد پيروز بيرون مى‏آيد. در صحيحه ميسّر از امام باقر، عليه‏السلام، نقل است كه فرمود:
»اى ميسّر! از اينجا تا قرقيسيا چقدر راه است؟« عرض كردم: »همين نزديكيها در ساحل فرات قرار دارد.« پس فرمودند: »اما در اين ناحيه واقعه‏اى اتفاق خواهدافتاد كه از زمانى كه خداوند متعال آسمانها و زمين را آفريده بى‏سابقه بوده، چنانكه تا وقتى آسمانها و زمين برپا هستند هم، واقعه‏اى همچون آن اتفاق نخواهد افتاد… سفره‏اى است كه درندگان زمين و پرندگان آسمان از آن سير مى‏شوند.«2

امثال اين روايات از امام صادق، عليه‏السلام3، و ساير ائمه نقل شده است.
حادثه »قرقيسيا« همان حادثه بزرگى است كه پيش از ظهور حضرت حجةبن‏الحسن‏العسكرى، عليهماالسلام، رخ مى‏دهد و از آنجا كه اين حادثه به سفيانى ارتباط دارد و سفيانى از علايم حتمى ظهورامام زمان، عليه‏السلام، است وقوع اين‏حادثه حتمى است، چه، امام مهدى پس از حادثه قرقيسيا با سفيانى
برخورد خواهد كرد (و پس از شكستهاى سفيانى فرو رفتن سپاه او ما بين مكه و مدينه) براى ديدار با مسيح، عليه‏السلام، رهسپار قدس خواهد شد.
(به هر تقدير) زمان بسرعت مى‏گذرد و حوادث سياسى، اقتصادى و اجتماعى به همراه نشانه‏هاى طبيعى همگى به نزديك بودن اين حادثه عظيم اشعار دارند و اين در حالى است كه ما نه خود و نه فرزندانمان را براى آن آماده نكرده‏ايم. آماده ساختن نسل آينده از جوانان و مردان در سطوح مختلف روانى، عقلى و بدنى به منظور پيشباز از حادثه شريف ظهور قائم آل محمد، عليهم‏السلام، امرى بى نهايت مهم است.

بى‏گمان ايمان يك نفر به يك قضيه و پافشارى و ايمان او به لزوم به كرسى نشاندن آن، عهده دار به كرسى نشستن آن قضيه خواهد بود و اين نكته‏اى است كه همه روانشناسان به آن قائل هستند. اينك اگر يك نفر مى‏تواند آنچه را بر آن پا فشرده به كرسى تحقق بنشاند، در صورتى كه مجموعه‏اى از افراد گرد هم جمع شوند و توان فكرى خود را در زمينه‏اى خاص به كار گيرند و به لزوم تحقق قضيه‏اى معين ايمان داشته باشند، چه خواهد شد؟! روانشناسان در پاسخ مى‏گويند: اگر چنين مجموعه‏اى از افراد تشكيل شود؛ بى ترديد قادر خواهند بود در طبيعت و در آنچه پيرامون آنهاست اثر گذاشته و بسترى مناسب براى تحقق آن قضيه فراهم آورند.

مؤسسات دينى انجيلى آمريكا و اروپا آنچه را روانشناسان گفته‏اند در قضيه بازگشت دوباره مسيح به زمين پس از حادثه آرماگدون به كار بسته به اين گفته قائل‏اند كه بى‏گمان امكان تحقق هر نوع پيشگويى در وهله نخست به ايمان مردم به آن و به پافشارى شان بر ضرورت به كرسى نشستن آن و همچين به شمار نفرات آنهاو شمار نفرات كسانى بستگى دارد كه رهبرى كاروان تبليغاتى به راه افتاده براى تحقق بخشيدن به آن پيشگويى را بر عهده دارند.

(گذشته از مسيحيان) ما مسلمين هم با مسأله بزرگى مواجه هستيم كه پيامبر ما محمد، صلّى‏اللّه‏عليه‏وآله، و اهل بيت آن حضرت، عليهم‏السلام، از آن به ما خبر داده‏اند. اين مسأله پيشگويى صادقانه‏اى است كه پاك شدن زمين از انواع ستمها و گرفتاريها و بر پايى اسلام در ربع مسكون آن بدان بستگى دارد. پس سزاوار است كه ما و فرزندانمان به خود آييم و ايمانمان را به ظهور قائم آل محمد عمق بيشترى بخشيده و پافشارى‏مان را بر لزوم تعجيل ظهور آن حضرت و نزديك شدن وقوع آن ژرفا دهيم و چنانكه سزاوار است شمار كسانى را كه به اين مسأله ايمان دارند و براى پيشباز اين ظهور شريف و حوادث پيش از آن آمادگى دارند فزونى ببخشيم. نكات زير پيشنهادهايى است براى وصول به اين اهداف:

1. اينكه تنها يكبار در سال و آن هم در جشن ميلاد به حضرت حجت توجه مى‏شود؛ كافى نيست.
2. تلاش در جهت فراهم آوردن برنامه‏هاى هفتگى يا دو هفته يكبار شامل نشستها و مصاحبه‏ها درباره قضيه امام مهدى، عليه‏السلام، ظهور شريف آن حضرت و آنچه پيش از آن رخ خواهد داد.
3. دعوت از دانشمندان و صاحبان انديشه براى نگارش مقالاتى پيرامون اين قضيه در روزنامه‏ها، مجلات و نشريات داخلى.
4. استفاده از يك كانال فعال ماهواره‏اى براى برگزارى نشستها و مصاحبه‏ها روزانه و هفتگى به منظور ژرفا بخشيدن به ايمان نسل حاضر به ظهور قائم آل محمد و آماده ساختن آنهابراى پيشباز حادثه ظهور.
5. بستن بيعتهاى دسته جمعى در دسته‏هاى مختلف كه طى آن مردم با امام و رهبر خود حجت‏بن‏الحسن، عليه‏السلام، بر سر كمك به آن حضرت و پيوستن به اردوگاه ايشان، پس از آگاهى از ظهورشان بيعت مى‏كنند. اين بيعتها در مناسبتهاى مختلف بسته مى‏شود، همچون مناسبات اداى عمره و حج، ماه محرم، پانزدهم شعبان و ساير مناسبتهاى مربوط به معصومين، عليهم‏السلام.
6. بستن بيعت عمومى با حضرت حجت در همه مناطق شيعه نشين و تعيين يك روز بخصوص براى آن در سال، بطورى كه اين بيعت با محتوايى يكسان و در ساعتى واحد ادا شود.
7. تلاش به منظور فزونى بخشيدن به شمار مبلغان كه نزديك بودن ظهور حضرت حجت را تبليغ كند و همچنين فزونى بخشيدن به شمار كسانى كه به اين مسأله ايمان دارند همراه با جهت دادن توان فكرى آنها در اين راستا.
ديگران مجدانه به منظور ظهورمسيح تلاش مى‏كنند و من از اين مى‏ترسم كه زمان از ما پيشى بگيرد و ناگهان با آن حادثه عظيم روبرو شويم و نتوانيم كارى انجام دهيم و از كسانى باشيم كه اين فرموده خداوند متعال بر آنان منطبق است.
و لو ترى إذا فزعوا فلا فوت، و أُخذوا من مكان قريب × و قالوا امنّا به أنّى لهم التناوش من مكان بعيد.4
اگر بينى، آنگاه كه سخت بترسند و رهاييشان نباشد و از مكانى نزديك گرفتارشان سازد. گويند: اينك به رسول ايمان آورديم. اما از آن جاى دور چسان به آن دست يابند.

پی نوشت:

الفكر الجديد، مجلة فصيلة تغنى بالفكر و قضايا المسلم المعاصر، تصدر عن دار الاسلام للاراسات و النشر بر لندن، الحد المزدوج 15 - 16، السنه الخامسه، شوال 1417ه’، شباط 1997 م.
1. شايان ذكر است كه در روايات از كشورهاى درگير در واقعه »قرقيسا« با عنوان »ترك« و »روم« تعبير شده است كه ظاهراً نويسنده با تطبيق روم بر كشورهاى غربى، از آن با عنوان »امريكا« و »اروپا« ياد كرده است. م.
2. ر. ك: الكلينى، محمد بن يعقوب الكافى، ج8، ص295، ح451؛ النعمانى، محمدبن ابراهيم، كتاب‏الغيبة، باب 14، ص267، ح36. م.
3. ر. ك: النعمانى، محمدبن ابراهيم، همان، ص278، ح63. م.
4. سوره سباء (34)، آيه 52-51.

صفحات: 1· 2