گریه بر امام حسین (ع)(5)

براساس نقلی معروف از حضرت سکینه(ع) بالای بدن مطهّر امام حسین (علیه‏ السلام)، ایشان به این اصل کلی سفارش کردند که هر حادثهٴ تلخی پیش آمد کرد، آن را بهانه کنید و برای من اشک بریزید:  «هرگاه داستان غریب یا شهیدی را شنیدید، برای مظلومیت من گریه کنید»؛(6) زیرا اگر امام حسین (عل) به خلافت می‏ رسید، دیگر غریب یا شهیدی وجود نداشت.

بنابراین، اصل کلی این است که هر حادثهٴ تلخ و ناگواری را باید بهانه کرد و برای سالار شهیدان اشک ریخت؛ نه آن‏ که افراد داغدیده برای تسکین عواطف و احساسات خود آن حضرت(ع) را بهانه کنند و برای التیام زخم خویش اشک بریزند و ندبه نمایند و بین این دو گونه عزا داری فرق وافر است؛ زیرا محصول یکی تعزیت برای حضرت امام حسین(ع) است و نتیجهٴ دیگری تسلیت برای خود؛ هر چند ممکن است بهانه قرار دادن واقعهٴ جان سوز کربلا هم بی‏اثر نباشد.

وجود مبارک سیدالشهداء(ع) فرمودند:  یعنی من که به هدف اِحیای حق و اِمحای باطل کشته شدم،(7) باید عَبَرات داشته باشم؛ به طوری که چشمان علاقه‏ مندان به سالار شهیدان پر از اشک شود و آن اشکْ فراوان از شبکهٴ چشم خارج گردد و به صورت انسان عبور کند تا عَبَرات بشود.

این سنّت حسنه، آثار فراوانی دارد، از جمله این که محبت اهل بیت(ع) در قلب شیعیان حضور پیدا می ‏کند؛ آنگاه دوست امامان معصوم(ع) هرگز فکر و راه و روش آنان را رها نمی ‏کند؛ زیرا رهبری جوارح به دست جانحه و دل است و زمامداری قلب را محبت به عهده می‏ گیرد و دلِ دوستان حسین بن‏ علی(ع) جوارح را به صَوْب صراط مستقیم رهنمود می ‏شود.

پی نوشت ها:

1_(می دانید که لعن و نفرین و فریاد از بیداد بنی امیّه لعنةالله‏ علیهم با آن که آنان منقرض و به جهنّم رهسپار شده اند، فریاد بر ستمگران جهان و زنده نگه داشتن این فریاد ستم شکن است. و لازم است در نوحه ها و اشعار مرثیه و اشعار ثنای از ائمهٴ حق(ع) به طور کوبنده فجایع و ستمگری های ستمگران هر عصر و مصر یادآوری شود…(وصیت ‏نامهٴ امام‏خمینی قدّس ‏سرّه، مقدمه).)

2_(سورهٴ تحریم، آیهٴ 11.)

3_(نهج البلاغه، خطبهٴ 60.)

4_(سورهٴ اسراء، آیهٴ 71.)

5_(شکوفایی عقل در پرتو نهضت حسینی، ص233)

6_( مستدرک الوسائل، ج 17، ص 26.)

7_(بحارالأنوار، ج 44، ص 280.)
حماسه و عرفان، ص)

صفحات: 1· 2