اگر شما هم بخواهید یک تابلوی هنری بخرید، حتما بیش از هر چیز با آیه شریفه «وَ انْ یَکادُ الَّذینَ کَفَروا لَیُزْلِقونَکَ بِابْصارِهِمْ» مواجه می‌شوید و معمولا اگر جایی تابلویی قرآنی داشته باشند، آیه ثبت شده بر آن همین است و این یعنی رواج باور به چشم زخم و از طرف دیگر، باور به این که شمای مخاطب، چشمتان شور است!

استاد مرتضی مطهری از محققان و دین شناسانی است که بدون هیچ ملاحظه و تعارف غیرعلمی به بررسی این مقوله پرداخته اند، گرچه شاید این بررسی به مذاق بعضی خوش نیاید زیرا صریحا باورهای آنان را زیر سوال می برد.

در این نوشته بدون هیچ نقد خاصی، قصد داریم فقط اندیشه شهید مطهری را درباره چشم زخم مرور کنیم تا هر آنچه را که برای زندگی امروز و نگاهمان در این باب ضروری است، برداشت کنیم.

**برای مقدمه

شهید مطهری در باب واقعی بودن یا نبودن چشم زخم و تاثیرگذاری آیه «وَ انْ یَکادُ…» دو مقدمه بیان می کند: «یکی این که چشم‏زخم اگر هم حقیقت باشد، به این معنای رایج امروز در میان ما ـ بالاخص در میان طبقه نسوان که فکر می‏کنند همه مردم چشمشان شور است ـ قطعا نیست. همان کفار جاهلیت هم به چنین چیزی قائل نبودند، بلکه معتقد بودند که یک نفر وجود دارد و احیانا در یک شهر ممکن است یک نفر یا دو نفر وجود داشته باشند که چنین خاصیتی در نگاه و نظر آنها باشد. پس قطعا به این شکل که همه مردم دارای چشم شور هستند و به همه مردم به اصطلاح نظر می‏کنند، نیست.

صفحات: 1· 2

هنگامی که رسول خدا (صلّی الله علیه و آله) از جنگ تبوک بازگشت، سعد انصاری به استقبال آن حضرت شتافت. پیامبر با او مصافحه کرد و چون زبری و خشنی دست های او را احساس کرد از کارگر انصاری پرسید: چرا دست هایت اینچنین کوفته و خشن است؟

سعد گفت: ای رسول خدا! با بیل و طناب کار می کنم و هزینه زندگی خانواده ام را تأمین می کنم،

پیامبر دست او را بوسید و فرمود: این دستی است که آتش جهنم به آن نخواهد رسید.

مفاتیح الحیات، ص ۵۱۹، بخش برتری کارگران

دانه های برنج را دانه دانه از روی پارچه ی سفید جمع می کند،

دانه های جمع شده را که می ریزد کنار غذای هنوز خورده نشده

تازه می فهمیم کشیده شدن امتداد آن پارچه سفید،

از روی میز تا روی پاهایش، برای تمیز ماندن عبایش نیست؛

برای تمیز ماندن برنج هاست،که از قاشق که می افتند، از خوردن نیفتند.

با یک دست و آن هم با دست چپ، غذا خوردن سخت است؛

گاهی برنج ها می ریزد دیگر…

برگرفته شده از bpnum.blog.ir

آنچه دين مبين اسلام در اختيارمان قرار داده ، عين زندگي و قوانين آن روشنگر راه است .
در آيات قرآن واحاديث نبوي آنچه لازمه زندگي ديروز و امروز است، بيان شده که ازآن جمله مي توان به مقوله غذا و خوردن اشاره نمود . احاديث متعددي درباره انواع غذاها وآداب خوردن از امام صادق (ع) موجود است. از آن جمله مي توان به حديثي در مورد تقسيم بندي مواد غذايي بر اساس مبدأ توليد آنها اشاره نمود که مي فرمايند: انه ذکر ما يحل اکله و ما يحرم بقول مجمل فقال اما مايحل للانسان اکله مما اخرجت الارض فثلاثه صنوف من الاغذيه صنف منها جميع صنوف الحب کله کالحنطه و الارز و القطينه و غيرها و الثاني صنوف الثمار کلها و الثالث صنوف البقول والنبات فکل شي من هذه الاشياء فيه غذاء للانسان و منفعه و قوه فحلال اکله و ما کان منها فيه المضره فحرام اکله الا في حال التداوي به واما…..
حضرت ضمن اشاره به دو تقسيم بندي بزرگ غذايي« حلال و حرام» ، مختصراً به شرح غذاهاي حلال شده بر انسان پرداخته، و دوباره آنها را به دو دسته بزرگ تقسيم مي نمايند. آنها که از زمين روئيده و خارج مي شوند و آنها که از حيوانات فراهم مي شوند . سپس آنهايي را که از زمين خارج مي شوند، به سه دسته حبوبات وغلات، ميوه جات و سبزيجات تقسيم مي کنند، که مطابق با تقسيم بندي در کتب نوين است.

صفحات: 1· 2