مهدی جان!

دست مرا گرفتید تا یادتان بمانم
از روی خاک بردید تا اوج آسمانم

گویند امام هر عصر بابای مهربانست
روز پدر مبارک بابای مهربانم

حضرت امیر المومنین امام علی (علیه السلام) فرمود: پنج موقع را براى دعا و حاجت خواستن غنیمت شمارید:

موقع تلاوت قرآن، موقع اذان، موقع بارش باران، موقع جنگ و جهاد ـ فى سبیل اللّه ـ موقع ناراحتى و آه کشیدن مظلوم. در چنین موقعیت ها مانعى براى استجابت دعا نیست.

للحق : نمک بر زخم من شیرین تر از خواب سحر گردد، جگرها خون شود تا یک پسر مثل پدر گردد

پدر جان دستت را میبوسم…
میدانم چه رنجی را تحمل میکنی که در این شرایط سخت اقتصادی روزگار بر ما سخت نگذرد…
کمرت زیر فشار خم شده، اما خود را راست قامت نشان می دهی تا مبادا خم به ابروی ما بیاید…
روز پدر مبارک باد

«قاضي عبدالجبّار» خوانده مي‌شد، روزي قاضي عبدالجبّار در مجلس درس خود نشسته بود، شاگردانش از سنّي و شيعه حاضر بودند، در آن روز شيخ مفيد‌(ره) نيز به آن مجلس وارد شد و دم در نشست، قاضي تا آن روز شيخ مفيد را نديده بود، ولي وصفش را شنيده بود.

پس از لحظه‌اي، شيخ مفيد به قاضي رو كرد و گفت:

«آيا اجازه مي‌دهي، در حضور اين دانشمندان، سؤالي از شما ‌كنم؟»

قاضي: بپرس

شيخ مفيد: اين حديثي كه شيعيان روايت مي‌‌كنند كه پيامبر‌ـ صلّي‌ اللّه عليه وآله ـ در صحراي غدير، دربارة علي‌ـ عليه السّلام ـ فرمود:

«مَنْ كُنْتُ مَوْلاهُ فَعَلِيٌّ مَوْلاهُ: هر كس كه من مولاي اويم، پس علي‌ مولاي اوست»

آيا اين حديث صحيح است و يا اين‌كه شيعه آن را به دروغ ساخته است؟

صفحات: 1· 2

در کتب شرح حال پیامبر مثل سُنن النبی آمده است که پیامبر خدا در هنگام سخن گفتن با مسلمانان یا گوش دادن به آن به چهره آنان نگاه می کرد. این از آداب نگاه کردن دو مخلوق به یکدیگر است .حال در هنگام ارتباط مخلوق با خالق، نگاه ما چگونه باشد، خوب است؟

در هنگام ایستادن : نگاه به جای سجده باشد .

در حالت رکوع : نگاه بین دو قدم باشد

در حالت سجده : نگاه به آخرِ بینی باشد .

در حالت قنوت : نگاه به کفِ دست باشد .

در حالت تشهّد و سلام : نگاه به طرفِ سر زانوها باشد .

پی نوشت:

( کتاب دانستنی های لازم از نماز ؛ محمد وحیدی ؛ بخش چهارم کتاب؛ ص ۱۱۵ تا ۱۴۸ )

استوانه سرير در سوي شرقي ستون توبه قرار دارد و نخستين ستون از سوي قبله و پيوسته به ديواره غربي حجره پيامبر(صلي الله عليه و اله) است. ناميده شدن اين ستون به سرير (تخت) از آن رو است که پيامبر(صلي الله عليه و اله) در روزهاي اعتکاف، تختخواب يا بستر خود را که از برگ و چوب نخل يا حصير بود، کنار آن جاي مي‌داد و به اعتکاف مي‌پرداخت و هنگام استراحت بر آن مي‏آرميد.