امير مؤمنان على بن ابى طالب (علیه السلام) به فرزندش حسن فرمود:

پسر جانم چند خصلت به تو ياد ندهم كه بواسطه آنها از طب بى‏ نياز شوى؟

عرض كرد چرا يا امير المؤمنين؛ فرمود:

1. تا گرسنه نباشى دست به خوراك دراز مكن،

2. تا هنوز رغبت به خوردن دارى دست از غذا بکش ،

3. هر چه مي خورى خوب بجو،

4. چون خواستى بخوابى قضاى حاجت كن،

چون اين چهار را بكار بستى از طب بى ‏نياز مي شوى.

منبع :خصال-ترجمه كمره‏اى- جلد ‏1- صفحه 215

و قالت : قالَ لی رسولُ الله: یا فاطمةُ مَن صَلّی عَلَیکِ، غَفَرَاللهُ لَهُ وَ اَلَحَقَهُ بی حَیثُ کَنتُ فی الجَنَةِ.

و فرمودند: ” روزی رسول خدا خطاب به من فرمدوند : ای فاطمه هرکس برای تو صلوات بفرستد خداوند اورا مورد آمرزش خویش قرار می دهد و در هر کجای بهشت که من باشم اورا به من ملحق خواهد ساخت."”

ود در این مورد صلوات مخصوصی برای آن حضرت نقل کرده که آثار عجیبه ای در آن مشاهده شده و آن صلوات مخصوص به صورت زیر است:

” اللهُمَ صلِ علی فاطمةَ وَ أَبیِها وَ بَعلِها وَ بَنیها وَ السِّرِّ المُستَدَعِ فیها بِعَدَدِ ما أحَاطَ بِهِ عِلمُک “

و همچنین متناسب با این صلوات برخی بزرگان ادعیه خاصی را توصیه کردند که در اینجا به ذکر دومورد از آنها کفایت می شود:

1-در وصیت نامه آیت الله مرعشی نجفی آمده است که تو صیه فرمودن اند به قرائت مداوم این دعا در قونت نمازهای یومیه:

“” اللهُمَ انی أسألُکَ بِحَقِ فاطمةَ وَ أَبیِها وَ بَعلِها وَ بَنیها وَ السِّرِّ المُستَدَعِ فیها أَن تُصلیَ علی مُحَمَدٍ وَ آلِ مُحَمَدٍ وَ أَن تَغفِرَلی ذُنُوبی وَ تَفعَل و لا تَفْعَلَ بِى ما أنَا أهْلُهُ وَ لا تَفعَل بی ما أَنتَ أَهلُهُ “”

2- ودر کتاب مستدرک الوسائل این دعا از لسان برخی عرفا نقل شده است که برای روشنی و قوت چشم بسیار مفید است:

” اللهُمَ رب الکَعبَةِ وَ بانیِها وَ فاطِمةَ وَ ابیِها وَ بَعلِها وَ بَنیها نَوِِِّر بَصَری وَ بَصیرَتی.” (1)

(1)مستدرک الوسائل ج 1 ص 446

منبع: وبسایت بهشت ارغوان - http://sedighe.ir

این مرحله از زندگی را که وارد زندگی مزدوج می شوید و تشکیل خانواده می دهید، یکی از نعمت های بزرگ الهی به حساب بیاورید ازدواجو آن را شکر بگذارید. همه آنچه ما داریم، از خداست: «وَ مَا بِکُم مِّن نِّعْمَةٍ فَمِنَ اللَّه»اما توجه به این نعمت خیلی اهمیت دارد.
خیلی از نعم را انسان توجه ندارد. بعضی ها ازدواج می کنند، همه نوع خوبی هم گیرشان می آید. زندگی شیرین و خوبی را هم می گذرانند، ولی نمی فهمند که این چه نعمت بزرگی است، چه حادثه تعیین کننده و مهمی در زندگی است. وقتی نفهمیدند، شکر آن را هم به جا نمی آورند و از رحمت الهی که با شکر متوجه انسان می شود، محروم می مانند . لذا باید انسان توجه کند به اینکه این چه نعمت بزرگی است و شکر این نعمت چگونه است؟
یک وقت انسان در شکر، فقط به زبان می گوید که خدایا شکر و در دل او هم خبری نمی شود؛ این لقلقه زبان است و ارزشی ندارد… . امّا یک وقت هست که انسان در دلش حقیقتاً از خدای متعال، سپاسگزار و متشکر است؛ این خیلی ارزش دارد. می فهمد که خدای متعال نعمتی به او داده و حقیقتاً ابراز شکر می کند. این همان شکرِ خوب است. منتهی وقتی ما از خدای متعال متشکر شدیم، یک عملی، یک حرکتی، یک موضع گیری هم بر اساس این تشکر، لازم می آید که انجام دهیم. خیلی خوب، حالا که خدای متعال این نعمت را به شما داده است، شما باید چکار کنید؟ هیچ توقع زیادی از ما نکرده اند. توقعی که از ما در مقابل این نعمت دارند، این است که با این نعمت خوب رفتار کنیم. این رفتار خوب را در اسلام معین کرده اند، که همان اخلاق خانواده و حکمت خانواده است؛ اینکه در درون زندگی باید چگونه رفتار کرد که این زندگی خوب باشد.

در این اجمال سعی شده تا به بررسی ضرورت وجود حجت الهی از منظر امام رضا(علیه السلام) بپردازیم که به نمونه های کوتاهی از کلام آن امام همام اشاره می کنیم:

ضرورت وجود حجت، پس از پيامبر(ص) و امتداد آن تا عصر حاضر و آينده از چند راه ثابت مى‏شود:

1. حجت الهی؛ واسطه فيض

بايد در ميان بشر همواره فرد كاملى موجود باشد كه تمام كمالات انسانى ممكن در او به فعليت رسيده و در ضمن با عالم ربوبى ارتباط داشته باشد (تا ارتباط بين عالم غيب و نوع انسان محفوظ بماند) كه اگر چنين برگزيده‏اى در ميان بشر نباشد؛ حركت تكاملى افراد بى غايت و بدون هدف خواهد بود.
خداوند متعال، با اسماء و صفات عاليه‏ اش، همه چيز و همه پديده‏ ها را آفريده و خود عهده‏ دار تمام امور آنها است. هستى همه آنها وابسته به او است و هرگونه اراده كند، در آنها دخل و تصرّف مى‏كند؛ امّا بناى ذات مقدّسش بر اين است كه امور خلقت مادى را، فقط از طريق اسباب مادى - و بدون دخالت مستقيم و يا بى واسطه - اداره كند و از جمله اسباب براى اصلاح امور ظاهرى و باطنى مردم، پيامبران و جانشينان آنان ـ به خصوص امامان معصوم ـ هستند.1

پژوهشگر: ک. ط 

صفحات: 1· 2