پرسش:

آیا خوش اخلاق بودن با همسر، با مردم، با دانش آموزان و کلاً رفتار مهربانانه و گذشت باعث سوء استفاده آنها و بی توجهی به انسان نمی شود و اصلاً چگونه می توان اخلاق خوب با جبروت و ابهت داشتن را در کنار هم قرار داد؟

پاسخ:

با سلام و ادب

یکی از خصوصیات دین مبین اسلام اعتدال و میانه روی در همه زمینه ها است؛ در اقتصاد و سیاست، اجتماع و برخورد با دیگران و …

غالب افراد فکر می کنند که حسن خلق و لطف معاشرت و به اصطلاح امروز اجتماعی بودن این است که انسان همه را با خود دوست کند، مثل اینکه بعضی از مسیحیان دین خود را به بشر، به عنوان نماد محبت معرفی می کنند و ادعا می کنند که انسان کامل کسی است که فقط محبت داشته باشد، بعضی از مذاهب هندوها هم طرفدار قاعده محبت محض هستند.

ولی باید گفت: تنها محبت وخوشرفتاری کافی نیست، بلکه محبتی که با حقیقت و حق طلبی توأم باشد می تواند مانع سوء استفاده دیگران گردد. اسلام دین محبت است. قرآن مجید، پیامبر اکرم (ص) را “رحمةً للعالمین=رحمت برای جهانیان” معرفی می کند.[1] قرآن به مؤ منین نیز دستور می دهد که با مردم به خوبی رفتار کنند[2] و اگر انسان های نادان به آنها توهین کردند با اغماض از آن عبور کنند.[3] آن محبتی که قرآن دستور می دهد این نیست که مطابق میل شخص مقابل رفتار کنیم و فرد را در تمایلاتش آزاد بگذاریم و یا تمایلات او را تأیید و امضاء کنیم، بلکه اسلام همیشه موافق طرفداری از حق در همه شؤونات زندگی است؛ در برخورد با همسر، دانش آموزان، فرزندان و … .

صفحات: 1· 2