رزق وروزیمان را محدود نکنیم!!

دوران کودکی را بخاطر آورید. چقدر آرزوهایمان دم دستی بود! توپ- دوچرخه-ماشین پلاستیکی…
بزرگتر که شدیم آرزوهایمان بزرگتر شد زیرا توقعاتمان از زندگی بالاتر رفت.

(البته بچه های این زمانه استثناء هستند زیرا ماشااله توقعاتشان از بزرگترها بیشتر است!)

وقتی نگاهمان به دنیا وسیعتر شد آرزوهایمان بزرگتر شد که بسیار خوب است اما خودخواهی هایمان نیز بیشتر شد که بسیار بد است.

خانواده من- همسر من – ماشین من- شغل من- فرزند من و… همه «من» دارند!!

این احساس بطور غریزی در انسان قرار داده شده است تا برای حفظ حیات خویش  به فکر منافع خود باشد و همچنین این احساس فطری والاتر را هم در انسان قرار داده اند تا همانطور که برای خود منفعت کسب می کند؛ فرصت بهره برداری دیگران را نیز فراهم کند!