او آمیختگی ولایت و توحید را به جان و دل دریافته بود. مباحث سنگین عرفان نظری را طوری به‌سادگی مطرح می‌کرد که مشخص بود با تمام وجود آن‌ها را لمس و تجربه کرده است.  عشق به امیرالمومنین (ع) و حضرت اباعبدالله(ع) وجودش را لبریز کرده بود.

کمتر پیش می‌آمد صحبتی کند و به کربلا متصل نشود، نسوزد و نسوزاند و هنگام روضه خواندن، چهره برافروخته‌اش اشک‌ مستمعین را سرازیر می‌کرد. به گونه‌ای که انگار خود در صحنه عاشورا حضور داشته، دوشادوش اصحاب امام(ع) شمشیر زده و از یزیدیان زخم خورده بود.

بحث‌های اعتقادی ایشان نیز اغلب به روضه حضرت سیدالشهدا(ع) ختم می‌شد و خود چنان گریه می‌کرد که گویا در چشمانش چشمه می‌جوشید.  ایشان دعای هر روز را نیمه شب پیش از آن روز شرح و بسط می‌داد و این خود فرصتی مغتنم بود تا طالبان معرفت با شنیدن نکات دقیق مطرح شده در هر فراز، روزی متفاوت را برای خویش رقم بزنند. خود ایشان می‌فرماید: «خدا خواسته است دعای هر روز، شب آن روز عرض شود و توضیح داده شود که ان‌‌شاء‌‌الله دل‌‌ها آماده بشود و فردای این شب‌ها، دعا با آمادگی خوانده شود. خدا اصلا شب را برای همین قرار داده است. شب مقدمۀ نهار است.» (ص 67) به فرموده‌ خودشان: «دعاهای هر روز ماه مبارک رمضان دعاهایی لقمه شده، کوتاه و فشرده است.» (ص5).