حجت الاسلام محمد حسن رحیمیان در كتاب خاطرات خود از دوران حضور امام در نجف اشرف، تعریف می كند:

حضرت امام(ره) در نجف اشرف، معمولا برای شهادت ائمه در منزل روضه و ذكر مصیبت داشتند كه آقای كشمیری آن را انجام می داد؛ اما برای شهادت زهرا(س) سه روز آن هم دو بار، در فاطمیه اول و دوم.

در ولادت معصومین(ع) نیز جلوس داشتند و گاهی هم مداحان اهل بیت، شعر می خواندند. ظاهرا در 20 جمادی الثانی 1388 قمری كه سالروز ولادت حضرت زهرا(س) بود، طبق معمول حضرت امام(ره) در حیاط منزلشان كه حدود چهل متر مربع مساحت داشت و آكنده از جمعیت بود، جلوس كرده بودند.
در آن روز یكی از مداحان ایرانی كه بسیار خوش صدا بود و تازه به عراق آمده بود، اجازه گرفت وشروع كرد به خواندن قصیده ای درباره حضرت زهرا(س) تا رسید به بیتی كه برای بالا بردن مقام حضرت زهرا(س) بوی تحقیر برخی از انبیای عظام از آن استشمام می شد.

در حالی كه جمعیت سراپا گوش بودند، حضرت امام قبل از آنكه جمله تمام شود، ناگهان با لحنی تند فریاد زدند: «آقا این چه حرف هایی ست، می خوانید.

آقا این مطالب را نخوان» (نقل به مضمون) و به این ترتیب با وجود علاقه و ارادت فوق العاده ای كه به حضرت زهرا(س) داشتند و در ذكر مصیب ایشان حتی یك لحظه نمی توانستند از گریه و ریختن اشك، خودداری كنند، برای یك لحظه هم نتوانستند شكستن مرزهای الهی را با كوچك شمردن انبیا به خاطر حضرت زهرا(س) تحمل كنند و بدون رودربایستی با این كه میزبان جلسه بودند و مداح میهمان بود، بی درنگ و در میان جمع و در وسط جمله با قاطعیت او را نهی كردند.