گفتم: خدایا؛ در زندگانیم دقایقی بود که هوس می کردم

سرِ سنگینم را که پر از دغدغه دیروز بود و هراس فردا،

بر شانه های صبورت بگذارم، آرام برایت بگویم و بگریم،

در آن لحظات، شانه های تو کجا بود؟؟؟

گفت:عزیزترینم، تو نه تنها در آن لحظات دلتنگی،

بلکه در تمام لحظاتی كه بر من تکیه کرده بودی،

من آنی خود را از تو دریغ نکردم …!

گفتم: پس چرا راضی شدی من برای آن همه دلتنگی،اینگونه زار بگریم؟

گفت: عزیز من، اشک تنها قطره ای است که قبل از آنکه

فرود آید،عروج می کند، اشکهایت به من رسید و من

یکی یکی بر زنگارهای روحت ریختم تا باز هم

از جنس نور باشی و از حوالی آسمان …

گفتم: آخر آن چه سنگ بزرگی بود که بر سر راهم گذاشتی؟

گفت: بارها صدایت کردم، آرام گفتم از این راه نرو که به جایینمی رسی،

تو هرگز گوش نکردی و آن سنگ بزرگ،

فریاد بلند من بود که از این راه نرو که به ناکجا آباد هم نخواهی رسید.

گفتم: پس چرا آن همه درد در دلم انباشتی؟

گفت: روزیت دادم تا صدایم کنی، چیزی نگفتی!

پناهت دادم تا صدایم کنی، چیزی نگفتی!

می خواستم برایم بگویی و حرف بزنی، آخر تو بنده ی من بودی!

چاره ای نبود جز نزول درد که تنها اینگونه شد تو صدایم کردی …

 گفتم: پس چرا همان بار اول که صدایت کردم درد را از دلم نراندی؟

گفت: اول بار که گفتی خدا، آن چنان به شوق آمدم

که حیفم آمد بار دگر خدا گفتن تو را نشنوم،

تو باز گفتی خدا و من مشتاق تر برای شنیدن خدایی دیگر،

من می دانستم تو بعد از علاج درد، بر خدا گفتن اصرار نمی کنی

وگرنه همان بار اول شفایت می دادم …

گفتم: خدای مهربانم، دوست دارمت…

گفت: عزیز تر از هر چه هست، من دوست تر دارمت