جاده ‏ها خود را آماده مي ‏كنند، براى قدم‏هاى

استوار تو و فرشى از زيارت

«السلام عليك يااباصالح‏»

را برخود مي ‏گسترند.

تو كه مي ‏آيى،

سنگ‏ها غزل مي خوانندونگاهشان معنا مي ‏گيرد.

تو كه مي ‏آيى،

برآسمان تاريك دل‏ها مي ‏تابى و به

آن‏ها فانوس‏هايى از ستاره هديه مي ‏دهى.

تو سرشارى از غزل‏هاى سبز،

تو كه مي ‏آيى،

طوفان با دريا آشتى مي ‏كند و نور در رگ‏هاى

زمين جارى مي ‏شود.

آرى!

تو كه مي ‏آيى،

روشنى را به شب‏هاى تاريك هديه مي ‏كنى و

دل‏هاى شكسته را با مهربانى و لبخند پيوند

مي ‏زنى و پشت پنجره، نشستن و زيبا ديدن را

براى چشم‏ها معنا مي ‏كنى.

تو كه بيايى،

كوير معنا ندارد. همه جا سبز است،چون متن بهار!

تو كه بيايى…