روحانی پرهیزگار، خردمند، كارشناس و دلسوز در مسجد، همچون پزشك و پرستار در بیمارستان، روح و مایه‌ی حیات مسجد است. امامان جماعت باید آماده‌سازی خویش برای طبابت معنوی را وظیفه حتمی خود بدانند و مراكز رسیدگی به امور مساجد و حوزه‌های علمیه در همه ‌جا آنان را یاری دهند. مساجد باید مَدرَسِ تفسیر و حدیث و منبرِ معارف اجتماعی و سیاسی و كانون موعظه و پرورش اخلاق باشد. زمزمه‌ی محبت متولیان و مدیران و امنای مساجد، باید دلهای پاك جوانان را مجذوب و مشتاق كند. حضور جوانان و روحیه‌های بسیجی باید محیط مسجد را زنده و پرنشاط و آینده‌پو و لبریز از امید سازد. میان مسجد و مراكز آموزشی در هر محل، همكاری و پیوند تعریف شده و شایسته‌‌ای برقرار گردد. چه نیكوست كه دانش آموزان برجسته و ممتاز در هر محل، در مسجد و در برابر چشم مردم و از سوی امام جماعت، تشویق شوند. مسجد باید رابطه‌ی خود را با جوانانی كه ازدواج میكنند، با كسانی كه به موفقیتهای علمی و اجتماعی و هنری و ورزشی دست می‌یابند، با صاحب همّتانی كه كمك به دیگران را وجهه‌ی همت میسازند، با غمدیدگانی كه غمگساری می‌جویند، و حتی با نوزادانی كه متولد میشوند، برقرار و مستحكم كند. مسجد باید در هر منطقه و محل؛ مأمن و مایه‌ی خیر و بركت باشد و به طریق اولی، وسیله‌ی زحمت و آزار مجاوران نگردد. پخش صداهای آزاردهنده بویژه در شب و هنگام آسایش مردم، كاری ناروا و در مواردی خلاف شرع است. تنها صدائی كه باید از مسجد در فضا طنین بیفكند بانگ اذان با صوت خوش و دلنواز است. ۱۳۸۹/۰۷/۲۰

صفحات: 1· 2