جذبه عبارت از بارقه ای الهی است که یکباره معارف بسیاری را برای عارف به بار می آورد.اهل سلوک یا (سالک محض اند) که همۀ درجات را با سلوک و مجاهدت طی می کنند و یا آنکه (مجذوب محض اند) و همۀ درجات را با جذبه می پیمایند.در میان مجذوبان،دسته ای که اوایل راه را باسلوک می پیمایند،اما در هنگام سلوک ،جذبه ای الهی نصیبشان می شود،(سالک مجذوبند).برخی نیز در بدایت کار جذبه ای نصیبشان می شود،ولی در انتها گریزی از سیر و سلوک ندارند،این عدّه را (مجذوب سالک) می خوانند.

برای کسی که ابتدا جذبه ای نصیبش شده است ولیکن بعد از آن به طریق معمول راه را ادامه می دهد،تداوم کار مشکل تر و توان فرساتر است.تعبیر عرفانی :(که عشق آسان نمود اول،ولی افتاد مشکل ها) اشاره به صعوبت (معاشقه) پس از جذبۀ اولیه است.

بنابراین به طور معمول ، اهل سلوک باید مراحل و منازلی را زیر نظر مرشد و قطب طی کنند.در اصطلاح اهل معرفت از این منازل کسبی به ( مقامات) و از منازل وهبی به (احوال) تعبیر می شود.

منبع : سرّ نهان،دکتر علی فتح الهی،مسعود سپه وندی،ص۴۹-۴۸

http://baorafa.blogfa.com/