«زدست دیده و دل هر دو فریاد
که هر چه دیده بیند دل کند یاد

بسازم خنجری نیشش ز پولاد
زنم بر دیده تا دل گردد آزاد»

بین دیده و دل یک ارتباطی است و ارتباطش نیز از یک سو به آن سو است؛ به این صورت که از دیده آغاز می شود و به دل ختم می شود. وقتی انسان چیزی را دید تحت تاثیر قرار می گیرد. گاهی انسان با یک نگاه نه یک دل که صد دل عاشق می شود.

این عشق و تعلقات با نگاه کردن آغاز می شود. این که عدّه ای می گویند: حجاب به دل است، یک مغالطه ای بیش نیست.

جوانی در مدینه با زنی برخورد کرد و جذب زیبایی های او شد؛ آن قدر محو او شد که همان طور که می رفت، با دیوار برخورد کرد و صورتش شکافته شد و خون جاری شد. پیش خودش گفت: بروم پیش رسول خدا(ص) و داستان را برایش بازگو کنم تا ببیند که زنان، ما را در چه وضعیتی قرار می دهند.

وقتی جوان خدمت رسول خدا(ص) راه یافت؛ بلافاصله در پاسخ او این آیه نازل شد؛ «قُل لِلمُؤمِنینَ یَغُضُّوا مِن أبصَارِهِم وَ یَحفَظُوا فُرُوجَهُم… به مردان مؤمن بگو که چشم هایشان را از نگاه ناروا ببندند و دامانشان را از کار زشت محفوظ دارند.»[نور،30]

مطمئنا مردان سهم عمده ای در حفظ و پاسداری از حریم زنان دارند. این که هم در این آیه و هم در آیه بعد که خطاب به زنان با ایمان است، بعد از امر به حفظ چشم از نگاه ناروا، به مردان و زنان مؤمن می فرماید: فروج خودتان را حفظ کنید؛ یعنی یک خود نگهداری درونی داشته باشید. این آیات نشان می دهد که عفاف هم باید درونی باشد و هم نمادهای بیرونی داشته باشد.