«زندگی» به سبک «بندگی»
12 تیر 1393 توسط 313
سبک زندگی[1] به معنای شیوه زندگی خاص یک فرد، گروه، یا جامعه است. این مفهوم در مطالعات فرهنگی به مجموعه رفتارها، مدلها و الگوهای هر فرد اطلاق می‌شود که معطوف به ابعاد هنجاری، رفتاری و معنایی زندگی اجتماعی او بوده و نشان دهنده کم و کیف نظام باورها، کنش‌ها و واکنش های فرد و جامعه می‌باشد.
این نکته را نباید فراموش کنیم که انسان در طول تاریخ به دنبال روش و شیوه زندگی کردن بهتر و متعالی بوده است، هرچند بارها مدلهای رفتاری و الگوهایی را اشتباه انتخاب کرده و معنایی زندگی اجتماعی را به درستی نفهمیده و لذا عواقب آن را مشاهده کرده است. شاید حرف گزاف و بیهوده ای نباشد اگر بگوییم انبیاء و رسل برای این مبعوث شدهاند که سبک و سیاق زندگی درست را به انسان بیاموزند. ارتباط با خود، ارتباط با خالق خود و ارتباط با غیر(انسانها و تمامی موجودات).
اساساً ظهور ادیان الهی برای ارزش بخشیدن به زندگی انسان در ابعاد گوناگون است. ارزشی که تعیین و حدود آن را آفریننده انسان مشخص میکند. جهان بینی الهی، نوعی زندگی را طراحی میکند که نتیجه مطلوب آن تنها برای فرد نبوده بلکه جامعه نیز از آن بهره خواهد برد. این سبک خاص که انبیاء بر آن تاکید کرده و سعی بر اجرا شدن آن در جامعه نموده اند، همیشه مخالفت عده ای را نیز به دنبال داشته است. جهان بینی مادی که در طول زمان در فرهنگ غربی و در عرصه های مختلف زندگی بشر متبلور شده است از همین دست مخالفت ها می باشد.
سبک زندگی دینی
سبک زندگی دینی به معنی پدید آمدن الگوهایی است که مبتنی بر مبانی دینی باشد. در هر فرهنگی که مبتنی بر دین و مذهب (الهی یا غیرالهی) بنا شده باشد ما به صورت عینی می‌توانیم این الگو‌ها را مشاهده کنیم.
صفحات: 1· 2