متولدین دهه‌ی شصت، یادشان می‌آید كه سرود ملی ایران در آن دوره با «شد جمهوری اسلامی به پا» آغاز می‌شد. آن‌ها احتمالاً خواندن دسته‌جمعی این سرود را در مدرسه به یاد می‌آورند. یا وقتی ساعت برنامه‌های تلویزیون به اتمام می‌رسید، این سرود پایان‌ برنامه‌های تلویزیون را اعلام می‌كرد. دهه‌ی شصتی‌ها گروهی هستند كه دو سرود ملی را در انقلاب اسلامی تجربه كردند. البته پدران و مادران دهه‌ی شصتی‌ها سرودهای دیگری را هم تجربه كرده‌اند و نسل بعدی با «سر زد از افق…» سرود ملی خود را در پیروزی‌های ملت زمزمه می‌كند.

* اولین سرود ملی
سرود ملی نماینده‌ی هویت هر ملت است و شاید به همین دلیل است كه هر بار نواخته می‌شود، همگان به احترام آن بپامی‌خیزند. اما این فقط دهه‌ی شصتی‌ها نیستند كه به سرود ملی حس نوستالژیك دارند.

پیشینه‌ی سرود ملی در ایران به عهد ناصری برمی‌گردد. گویا ناصرالدین‌شاه كه در سفرهایش به فرنگ، شاهد اجرای سرودهایی توسط گروه‌های موسیقی نظامی بود، تصمیم ‌گرفت یك سرود مشابه برای اجرا در دربار و مراسم رسمی تهیه شود. از دولت فرانسه كمك خواستند و وزیر جنگ فرانسه یك موسیقی‌دان را روانه‌ی ایران ‌كرد. او در دارالفنون كرسی موسیقی دایر ‌كرد. حاصل این تلاش‌ها یك قطعه موسیقی بی‌كلام با نام «سلام شاه» بود. این سرود را اخیراً با شعر «ایرانِ جوان» بر روی موسیقی آن، بارها از رادیو و تلویزیون شنیده‌اید.

صفحات: 1· 2