شام گاه هفتم تیر ماه سال 1360، دفتر مرکزی «حزبِ جمهوری اسلامی»، به دبیرکلی «آیت الله سید محمد حسینی بهشتی» با انفجاری قوی، منهدم شد. این حادثه زمانی اتفاق افتاد که جمعی در حدود صد نفر از مسئولان بلندپایه ی «حزبِ جمهوری اسلامی»، در دفتر حضور داشتند و دبیرکلِ حزب در حال ایراد سخنرانی برای آنان بود. تا صبح روز بعد طول کشید تا مشخص شود، هفتاد و دو نفر از حاضران در محلِ دفتر حزب، از جمله شخص «دبیر کل» که همزمان، ریاستِ «قوه ی قضاییه» را نیز بر عهده داشت، بر اثر انفجار و ریزش آوار، به شهادت رسیده اند. نظام نوپای «جمهوری اسلامی» تا آن زمان، با چنین حجمی از ترورِ مسئولان بلندپابه ی کشوری مواجه نشده بود . بسیاری از به اصطلاح ناظران سیاسی در داخل و خارج از کشور، حتی انتظار سقوط جمهوری اسلامی را داشتند!! حماقت آمیز بودنِ این تصور ساده انگارانه، خصوصا برای عاملان این عملیاتِ تروریستی فجیع ( فرقه ی «رجوی» و متحدان سیاسی و نظامی اش)، بسیار زود مشخص شد و امروز، با گذشت 32 سال از آن جنایتِ شرم آور، پرچم پر افتخارِ نظامِ «جمهوری اسلامی ایران» همچنان در اهتزاز است و شهید بهشتی و یارانش، الگوهای عملی و نظریِ دولتمردان آن هستند.

صفحات: 1· 2