در هر جنگی، سربازان و رزمندگانی که به اسارت جبهه مقابل درمی آیند، سخت ترین شرایط مادی و معنوی را تا پایان جنگ متحمل می شوند. در این میان، مسائلی مانند معاهده ژنو، برای اسرا حکم شوخی را دارد. رژیم بعث عراق در سال های جنگ هر چه در توان داشت برای آزار اسرای ایرانی به کار برد و در این راه از هیچ جنایت و عمل غیرانسانی ابا نکرد.اما در مقابل، اسرای عراقی در ایران، بهترین شراسط ممکن برای یک اسیر جنگی را تجربه کردند. اسارت، اسارت است و عذاب های خودش را دارد اما جیره روزانه کابل و گرسنگی و تشنگی ممتد کجا و سه وعده غذای روزانه و دیدار با خانواده در حیاط اردوگاه و شرکت در نماز جمعه و برگزاری کلاس های عقیدتی برای اسرا کجا؟
صد البته که این روش برخورد با اسرا، وظیفه شرعی و انسانی ما بود و به آن مفتخریم. ما فرزندان حیدر کرار(ع)هستیم و این مرام ما است.
عکسی که می بینید، یک اسیر عراقی را در بندِ بسیجیان ایرانی نشان می دهد. یکی در حال بستن زخم دست او است و دیگری از قمقمه شخصی اش به او آب می دهد. این جا انسان به یاد سروده استاد شهریار می افتد که:
به جز از علی که گوید به پسر مه قاتل من
چو اسیر توست اکنون، به اسیر کن مدارا