سید مرتضی آوینی مردی بود فراتر از هنر. همانکه مردم زمانش او را نمی فهمیدند و باید اذعان نمود که حتی هنوز هم دوره فهم او فرا نرسیده است. نظریات او بعنوان یک تئورسین فرهنگی به حدی عمیق و ژرف بود که عده ای کج فهم، از سر نافهمی به مخالفت با او می پرداختند و سد راهش می شدند. شاید اگر امامش او را «سید شهیدان اهل قلم» نمی نامید امروز عمق مظلومیت او با نظریات فرهنگی اش برابری می کرد.

مخالفت ها با آوینی تا جایی ادامه یافته بود که وی در اواخر عمر کاری اش علی رغم حجم بالای مستندسازی در جهاد و تلویزیون از آنجا خارج و یا شاید هم اخراج شده بود و به نزدیکانش گفته بود که دیگر تاب ماندن در حوزه هنری را هم ندارم و از آنجا هم می روم؛ که رفت اما برای همیشه و از «مشهد» فکه!

سید مرتضی هرچند هیچگاه اسیر بازی های سیاسی سیاستمداران نمی شد اما از سوی دیگر برای دغدغه های فرهنگی اش با کمتر کسی تعارف داشت. سید محمد خاتمی وزیر که تا سال1370 وزیر ارشاد دولت میرحسین موسوی و اکبرهاشمی رفسنجانی بود، هیچگاه از گزند قلم سید مرتضی در امان نمانده بود. او به سیاستهای این دوران انتقادهای زیادی دارد. انتقاد به نقطه نظر او درباره آزادی و یا مثلا انتقاد به سیاستهای ادبی وزارت ارشاد در حوزه داستان از این موارد است.

صفحات: 1· 2