نماز در هیچ حالی نباید ترک شود. در عین شدت و مِحنت، در بُحبوحه‌ میدان جهاد، در هنگام فراغ و آسایش، و حتی در میان محیط لجن‌آلودی که انسان با هوس‌ها و کینه‌ها و شهوت‌ها و خودخواهی‌ها، پیرامون خود پدید آورده است. نماز یک شربت مقوّی و شفا بخش است، باید آن را با دل و جان خود نوشید و از هر نقطه که در آن واقع شده‌ایم، یک گام یا یک میدان به بهشت رضوان نزدیک شد.

از این روست که نه حَیَّ علی‌الجهاد و نه حَیَّ علی الصوم و نه حَیَّ علی الانفاق، نگفته‌اند، ولی در هرروز بارها سروده‌اند: حیّ علی‌الصلاة.

در دوران انقلاب و جنگ تحمیلی، نماز، ما را در حرکتمان مصمّمتر و نیرومندتر می‌کرد، و امروز که خطر غفلت و عیش‌بارگی و آرزوهای حقیر و تنگ‌نظرانه و عادت‌ها و روزمرّگی‌ها ما را تهدید می‌کند، نماز به ما مصونیّت می‌بخشد و بن‌بست‌های پنداری ما را می‌شکند و راه ما را روشن و افق را درخشان می‌سازد. ۱۳۸۱/۰۶/۱۶

صفحات: 1· 2