خوش به حال من که چنین همسری دارم

امام علاقه و محبت وافری به همسرشان داشتند به طوری که از نظر امام همسرشان در یک طرف قرار داشت و بچه های شان در طرف دیگر و این دوست داشتن با احترام خاصی همراه بود. یادم هست یک بار که خانم مسافرت رفته بودند آقا خیلی دل تنگی می-کردند. وقتی ایشان اخم می کردند، ما به شوخی می-گفتیم اگر خانم باشند آقا می خندد، وقتی نباشند آقا ناراحت هستند و اخم می کنند. خلاصه ما هر چه سر به سر آقا گذاشتیم اخم ایشان باز نشد. بالاخره من گفتم خوش به حال خانم که شما این قدر دوست شان دارید امام گفتند: «خوش به حال من که چنین همسری دارم. فداکاری که خانم در زندگی کردند، هیچ کس نکرده است.»۱۹

وقتی خانم مسافرت می رفتند

امام در اول ازدواج شان با خانم قرار گذاشته بودند سالی یک بار خانم به تهران بروند و سه ماه تابستان را در تهران بگذرانند. خودشان هم به خمین می رفتند. این برنامه ی همیشه بود و حتی تا بزرگ شدن ما نیز ادامه داشت. امام سخت شان بود که خانم در زمستان به مسافرت بروند و از روزی که خانم به مسافرت می رفتند، اخم های امام درهم بود تا خانم برگردد، اما در موقع ورود خانم به منزل می خندیدند و این یکی از راه های ابراز علاقه ی امام به خانم بود.۲۰

صفحات: 1· 2