جروزالم پست، سوي ديگر اين معادله را تشريح مي كند و دان مريدور معاون نتانياهو در اين روزنامه صهيونيستي مي نويسد؛ مشكل آنجاست كه گسترش نفوذ ايران در مقابل هژموني آمريكا قرار گرفته است.

و روزنامه «هاآرتص» به جان مطلب اعتراف كرده و مشكل را در محاق رفتن اسلام آمريكايي مي داند و مي نويسد موج اسلام خواهي اخير در منطقه اسلامي است كه خطري واقعي براي موجوديت اسرائيل به شمار مي رود و به تعبير يواف گالانت فرمانده سابق ارتش اسرائيل، موج بيداري اسلامي، آينده تل آويو را به شماره انداخته است.

همه اين اتفاقات از منظر دشمنان ملت ايران و تحليلگران رسانه هاي غربي و صهيونيستي ناظر به «ايران اسلامي» است. بنابراين راه حل آنها اين است كه بايد يك مواجهه راهبردي با ايران صورت بگيرد و به قول فريد زكريا- روزنامه نگار آمريكايي نزديك به محافل قدرت- در اين مواجهه بايد از «استراتژي تركيبي» ( افزايش فشارها و تلاش براي خارج كردن ايران از مقاومت) بهره برد.

از همين منظر است كه هرچند طي 34 سال گذشته، همه سال ها، سال هاي حساسي بوده و هيچ گاه دشمن، دشمني را ترك نكرده و بلكه لحظه به لحظه بر خصومتش افزوده و براي اين دشمني در بسترهاي مختلف تدارك ديده است ولي سال 1391يك سال ويژه است و دشمني دشمنان نظام جمهوري اسلامي در اين سال به يك نقطه عطف رسيد و با تمام تلاش ها و تحركات و كارشكني ها به صحنه آمدند تا به اصطلاح كار را تمام كنند اما چرا طرفي نبسته و ناكام ماندند؟

2- انديشكده بروكينگز از مراكز استراتژيك در آمريكاست كه بودجه خود را از نهادهاي وابسته به سيا- CIA- دريافت مي كند و خروجي آن طراحي و ايده هاي راهبردي براي دموكرات ها است كه اكنون بيش از چهار سال است به كاخ سفيد راه يافته اند. اين انديشكده كه نقش آن در تصميم سازي هاي استراتژيك براي حزب دموكرات مانند نقش انديشكده آمريكن اينترپرايز براي جمهوري خواهان است در روزهاي ابتدايي سال 91 يك ارزيابي راهبردي درباره ايران را به بيرون درز داد.

بروكينگز در آناليز مواجهه ايران و آمريكا بر نقطه اصلي دست گذاشت و نوشت؛ «واشنگتن آنجا كه بايد كم آورده است و آن ايجاد تغييرات اساسي در رفتار ايران است.» و البته بلافاصله خاطرنشان كرد؛ «ايران در طول تاريخ نشان داده است كه ظرفيت مقابله با مشكلات را براي رسيدن به اهداف مورد نظر خود دارد.»

بنابراين بدون كمترين ترديدي دشمن در سال 91 چشم انداز ويژه اي را درباره ايران تعريف كرده و «تغيير رفتار» ايران را نشانه رفته بود.

گفتني است؛ پيش از اين و در سال 88 و با استفاده از بزنگاه انتخابات رياست جمهوري دوره دهم، دشمن به زعم خودش «تغيير رژيم» را برآورد كرده بود.

چون فتنه 88 به شكست انجاميد و حماسه 9 دي پيوند بي بديل مردم و نظام اسلامي را در ساختار «امت- امامت» به جهانيان نشان داد معلوم شد كه راهبرد دشمن تغيير خواهد كرد.

هرچند يك سال پس از فتنه 88، جرج سوروس- طراح و نظريه پرداز انقلاب هاي مخملي- در سي ان ان مدعي شد كه حاضر است شرط ببندد ايران اسلامي تا يكسال ديگر (پايان 90) سقوط خواهد كرد ولي انتهاي سال 90، مردم در انتخابات مجلس نهم حماسه اي ديگر آفريدند و بلوف و توهم امثال جرج سوروس عيان و نمايان شد.

پس سال 91، سالي است كه دشمن فهميده بايد راهبردش را تغيير بدهد و «تغيير رفتار» ايران را برآورد كرده بود و هم مي خواست انتقام فتنه 88 را بگيرد تا با پيروزي اين سناريو بتواند بر انتخابات سال 92 تأثيرگذاري داشته باشد اما آيا چنين شد يا اينكه «نقشه راه» دشمن نقش برآب شده است؟

3- پازل دشمن در سال 91 براي «تغيير رفتار» -Behavior change- ايران چه بود؟ چه سناريوها و توطئه هايي را دشمن براي امسال در نظرگرفته بود؟ اكنون كه در آستانه سال 92 مي باشيم و سال 91 را سپري كرده ايم بهتر مي توان تحركات و نقشه راه دشمن در سالي كه رو به پايان است را واكاوي كرد.

بدون شك بخشي از پازل دشمن در يكسال گذشته گره زدن سه موضوع «برنامه هسته اي»، «تحريم »ها و «حقوق بشر» بود.

ابتداي سال 91 مذاكرات هسته اي ايران و 1+5 از سرگرفته شد و در ادامه از تيرماه-ژوئيه 2012- تحريم هاي وحشيانه دشمن با مختصات به اصطلاح فلج كنندگي و گزندگي به پيش كشيده شد و در انتهاي امسال همزمان با دور جديد مذاكرات هسته اي در آلماتي قزاقستان، پرونده سازي حقوق بشري براي ايران با تحركات احمد شهيد گزارشگر حقوق بشر پي گرفته شد.

صفحات: 1· 2· 3