استاد راهنما: حجه الاسلام و المسلمین جناب آقای قنبری راد

پژوهشگر: مینا کیانفر

چکیده

یکی از عقاید مهم شیعه، عقیده به ظهور حضرت مهدی(عج) است و این مسأله ای فطری و باطنی است و طرح مباحث مهدویت در ابعادی چون اعتقادی، اجتماعی، سیاسی، تاریخی و فرهنگی حائز اهمیت است. امام علی(ع) در کتاب شریف نهج البلاغه، بارها از امام عصر(عج) یاد کرده و اولین و آخرین خطبه ای که در طول خلافتش ایراد کردند، اشاره به همین موضوع مهم دارد. پیامبر اکرم(ص) نیز علوم غیب را به اشاره و اجمال به امام علی(ع) آموختند و ضوابط اصولی و کلید گشایش این ابواب را به امام سپردند. امام علی(ع) در خطبه های 16، 93، 100، 103، 138، 150، 182و 187 و در حکمت های 209، 277، 147و در یک کلام غریب به موضوع مهدویت و آخرالزمان اشاره کرده اند، شوق و اشتیاق زاید الوصف مولی را نسبت به فرزند غایب شان ستودنی و شگفت آور است.

سال ها پیش از تولد حضرت مهدی(عج)، امیر بیان، علی(ع)، خبر از غیبت طولانی و حیرت زای آن محبوب دل ها داده است. در حقیقت، امام علی(ع) با نزدیک دانستن ظهور و قیام آن حضرت، روح تازه ای در کالبد خسته دلان
دوران غیبت، می دمد و باعث می شود رنج دوری از حضرت مهدی(عج) و فسادهای آخرالزمان و فتنه ها را با شهد شیرین یاد ظهور و نزدیک بودن آن، تحمل کنند.
در این عصر و دوره ای که ما در آن شاهد بروز فتنه ها و حوادث آخرالزمانی هستیم می توانیم با چنگ زدن به سخنان مولی علی(ع)، که می تواند طناب نجاتی از منجلاب گمراهی ها و فسادها باشد؛ مسیر مستقیم و سعادت را پیدا کنیم. و یک دژ محکم در برابر حملات و آسیب هایی که از جانب دشمنان اسلام، به ولایت و رهبری وارد می شود، به شمار آییم.