گام چهارم: رفتار کودک(نه خود کودک) را سرزنش یا تشویق کنیم. خود کودک و شخصیتش باید همواره مورد احترام و محبت والدین باشد؛ «امیرحسین، پسرم! خیلی دوستت دارم، اما کار خوبی نکردی و من خیلی ناراحت شدم.»

گام پنجم: تا زمانی که رفتار جدید نیازمند پشتیبانی است، به تشویق ادامه دهیم. تشویق یک رفتار، احتمال تکرار آن رفتار را افزایش می دهد. پس از تثبیت رفتار نیز تشویق ها را رفته رفته قطع کنیم تا لطمه ای به آن وارد نشود.

گام ششم: از جنگ قدرت با کودک بپرهیزیم. برای مثال هنگامی که می خواهیم فرزندمان سریع تر به رختخواب برود، استفاده از روش «مهلت زمانی» به وسیله تنظیم زنگ ساعت و یا شمردن تا ده به کاهش کشمکش میان ما و کودک کمک می کند.

گام هفتم: در صحنه حاضر باشیم. این سخن بدان معنی نیست که شبانه روز در کنار فرزند خود باشیم؛ بلکه بدین معنی است که کودک به همراهی و نظارت مستمر ما نیاز دارد.

گام هشتم: یادآور رفتارهای نادرست نباشیم. اگر کودک رفتار بد خود را ترک کرده است، آن را فراموش کنیم و از یادآوری آن به کودک بپرهیزیم.

گام نهم: داد و فریاد و تنبیه، سازنده نیستند.

در بسیاری از موارد، تنبیه پیش از آن که مشکلی را حل کند، سبب مشکلات بیش تر می شود. با تنبیه و مجازات، اغلب کودک رفتار بد خود را متوقف نمی کند؛ بلکه آن را مخفی می کند.
نکته اساسی که لازم است والدین به آن توجه داشته باشند، این است که هنگام نظم آموزی به کودک به هیچ وجه نباید عصبانی شد و از کوره در رفت؛ بلکه باید آرامش خود را حفظ کرد؛ زیرا تربیت یک امر دفعی نیست و نیاز به استمرار و تداوم دارد.

صفحات: 1· 2