گاه می‌رویم تا برسیم…
کجایش را نمی‌دانیم.
فقط می‌‌رویم تا برسیم…
بی‌خبر از آنکه همیشه رفتن راه رسیدن نیست.
گاه برای رسیدن باید نرفت، باید ایستاد و نگریست.
باید دید، شاید رسیده‌ای و ادامه دادن فقط دورت کند.
باید ایستاد و نگریست به مسیر طی شده…
گاه رسیده‌ای و نمی‌‌دانی و گاه در ابتدای راهی و گمان می‌کنی رسیده‌ای مهم رسیدن نیست،
مهم آغاز است که گاهی هیچ روی نمی‌دهد و گاهی می‌شود بدون آنكه خواسته باشی!