از آن جمله است امّ الهناء و این کنیه غیر مشهور است و مأخذ آن را از روایات معتبره در نظر ندارم مگر آن که مرحوم شیخ حرّ عاملی در منظومه اش فرموده است:
وَ قَد رَوَوا کُنیتَها اُمّ الهَناءِ
اُمُّ الأَئمّةِ الهُداةِ الاُمناء
اُمُّ الحُسَین المجتبی اُمُّ الحَسَن
فاستمع الی جَمع وَ تِعدادٍ حَسَن
و هَناء به فتح هاء و نون مأخوذ از هَنیّ، آن خوشی و گوارا شدن معیشه و زندگانی است و تهنیت نیز از این باب است که در اعیاد و ایام سرور گفته می شود و لفظ هَنیئاً در آشامیدن آب در میان اعراب دعای مخصوص است که رسم شده و حدیث نزول جام و آشامیدن خمسۀ طیّبه علیهم السّلام از آن و خطاب خداوند سبحان: هنیئاً مریئاً لکَ یا علیّ بن ابی طالب1، در کتب مناقب مذکور است و مأخوذ از آیۀ کریمۀ « فَکُلُوهُ هَنِیئاً مَرِیئاً»2 و هر امری که در او زحمت نباشد می گویند هنیء است وَ مِنهُ: هَنّانی الطّعام وَ لَکَ المُهنّا. و تهنیت مبارک باد دادن است.

صفحات: 1· 2

يك روز سوراخ كوچكي در يك پيله ظاهر شد. شخصي نشست و چند ساعت به جدال پروانه براي خارج شدن از سوراخ كوچك ايجاد شده درپيله نگاه كرد.

سپس فعاليت پروانه متوقف شد و به نظر رسيد تمام تلاش خود را انجام داده و نمي تواند ادامه دهد.

آن شخص تصميم گرفت به پروانه كمك كند و با قيچي پيله را باز كرد. پروانه به راحتي از پيله خارج شد اما بدنش ضعيف و بالهايش چروك بود.

آن شخص باز هم به تماشاي پروانه ادامه داد چون انتظار داشت كه بالهاي پروانه باز، گسترده و محکم شوند و از بدن پروانه محافظت كنند.

هيچ اتفاقی نيفتاد!

در واقع پروانه بقيه عمرش به خزيدن مشغول بود و هرگز نتوانست پرواز کند.

چيزی که آن شخص با همه مهربانيش نميدانست اين بود که محدوديت پيله و تلاش لازم برای خروج از سوراخ آن، راهی بود که خدا برای ترشح مايعاتی از بدن پروانه به بالهايش قرار داده بود تا پروانه بعد از خروج از پيله بتواند پرواز کند.

گاهی اوقات تلاش تنها چيزيست که در زندگی نياز داريم.

اگر خدا اجازه می داد که بدون هيچ مشکلی زندگی کنيم فلج ميشديم، به اندازه کافی قوی نبوديم و هرگز نميتوانستيم پرواز کنيم.

ابـن بـابـويـه بـه سـنـد مـعـتبر از حضرت امام حسن عليه السّلام روايت كرده است كه آن حـضـرت فـرمـود كـه در شـب جـمـعـه مـادرم فـاطـمـه عـليـهـاالسـّلام در مـحراب خود ايستاده و مشغول بندگى حق تعالى گرديد و پيوسته در ركوع و سجود و قيام و دعا بود و تا صبح طـالع شـد شنيدم كه پيوسته دعا مى‌كرد از براى مؤمنين و مؤمنات و ايشان را نام مى برد و دعا براى ايشان بسيار مى كرد و از براى خود دعائى نمى كرد، پس گفتم: اى مادر! چرا از بـراى خـود دعـا نـكـردى چـنـانكه از براى ديگران كردى ؟ فرمود: يا بُنَىَّ! الْجارُ ثُمَّ الدّار؛ اى پسرجان من! اوّل همسايه را بايد رسيد و آخر خود را.

«منتهی الامال،باب دوم،صفحه 97»

همزمان با فرارسیدن اربعین درگذشت عالم وارسته مرحوم آیت الله عزیز الله خوشوقت از اساتید اخلاق و عرفان حوزه های علمیه، مصاحبه منتشر نشده ای با مرحوم حضرت آیت الله خوشوقت در تیرماه سال 1391 در مدینه منوره در جوار حرم شریف رسول الله توسط یکی از همکاران پایگاه 598 صورت پذیرفته است که تقدیم نظر خوانندگان و علاقه مندان این عالم وارسته می گردد.

حضرت استاد برای کسب توفیقات الهی و حال خوش چه باید کرد؟

همه توفیقات بعد از انجام واجبات و ترک حرام و اخلاص نصیب ما می شود. گرچه مستحبات در جای خودشان آثار خاصه خودش را دارد خداوند در قرآن کریم می فرماید که عمل انسان گناهکار پذیرفته نیست و باید بدانیم اگر نظم این دو (انجام واجبات و ترک حرام) به هم بخورد همه چیز به هم می ریزد.

برای رسیدن به آن باید سعی کنیم مهمترین قسمت ریاضت را در انجام واجبات و ترک گناه آنهم با اخلاص قرار دهیم که هم ظاهر و هم باطن ما را اصلاح می کند.

صفحات: 1· 2