متن سخنان حضرت آیت الله حاج آقا مجتبی تهرانی در روز بیست و هفتم ماه مبارک رمضان 1391 ه.ش به شرح ذیل است:

کرم و حکمت خداوند در دعا

در اینجا یکی دو تا روایت است می‏خوانم و بعد نکته‏ای را عرض میکنم. در روایتی است از علی(علیه‏السّلام)، است که حضرت فرمودند: «إِنَّ‏ کَرَمَ‏ اللَّهِ‏ سُبْحَانَهُ‏ لَا یَنْقُضُ حِکْمَتَه‏»؛ یعنی خدا همانطور که کریم است؛ کرم او اقتضا می‏کند که آنچه از او درخواست شود بدهد و مقتضای کرم او اعطا است. امّا آیا صفت کرم به صفت حکمت ضربه می‏زند؟ «إِنَ‏ کَرَمَ‏ اللَّهِ‏ سُبْحَانَهُ‏ لَا یَنْقُضُ حِکْمَتَه»؛ به حکمتش نقص وارد نمی‏کند. که بعد بخواهد بر خلاف آن عمل کند و معلوم شود که این کرم نبوده است. چون در نهایت برای من به ضرر تمام میشود. «فَلِذَلِکَ»؛ روی این جهت است که، «لَا یَقَعُ الْإِجَابَةُ فِی کُلِّ دَعْوَةٍ»؛ از این جهت است که می‏بینید، در هر دعا اجابت نیست. چرا؟ چون دعا با حکمت موافق نیست.

حکیم به مصلحت عمل میکند

علی(علیه‏السّلام) دو صفت خدا را با هم می‏آورد و مقایسه می‌کند و می‏گوید: او هم کریم است و هم حکیم است. کرم اقتضای اعطاء میکند و محلّ اعطا است. امّا در حکمت که حکیم است می‏گوید: وقتی به ضررش باشد و به مصلحتش نیست به او نده. حکیم به مصلحت عمل می‏کند نه به مفسده. خیلی زیبا اشاره میکند: این خدایی که داری، مجموعۀ صفات جمال و کمال است. او هم کریم است و هم حکیم است و امّا وقتی به هم برخورد می‏کنند جریان چه می‏شود؟ اینجا حکمت است، چون ضرر وجود دارد.