امیر مومنان علی (ع) به این همه مجاهدت، به این همه انفاق، به این همه عبادت، مغرور نمى ‏شد. اما ما دو رکعت نافله و چند جمله دعا که بخوانیم - و اگر دو قطره اشک هم بریزیم - فوراً مغرور مى‏شویم؛ اما امیرالمؤمنین با این انبوه عمل صالح، مغرور نمى‏ شد.

امیرالمؤمنین(ع) از چهره ‏هاى جذّاب تاریخ است. انسان شاید کمتر شخصیت تاریخى را بتواند پیدا کند که به قدر امیرالمؤمنین(ع) در میان همه آحاد بشر- نه فقط ملت اسلام- دلباخته داشته باشد. چه بسیار غیر مسلمانانى که اسلام و حتّى پیامبر اسلام را قبول ندارند؛ اما به على علیه ‏السّلام عشق مى‏ ورزند؛ به او احترام مى‏ کنند و او را ستایش مى ‏کنند.

مسلمانان و به خصوص شیعیان هم که نسبت به آن بزرگوار، چه تکریم و تعظیمى در دل و جان و ذهن خودشان قائلند. در بین ما شیعیان و آحاد مسلمین کسانى هستند که عامل به احکام اسلامى هم نیستند؛ اما امیرالمؤمنین را بزرگ مى‏شمارند. این براى چیست؟ این به خاطر آن است که مجموعه خصوصیّات والاى انسانى در این بزرگوار به قدرى زیاد بوده است که هرکس که از على(ع) چیزى شنیده است، در مقابل این خصوصیّات خاضع است. فقط یک دسته استثنا وجود دارند که آنها على را مى‏ شناسند؛ اما با او دشمن اند؛ آنها که با مبانى‏ یى که این انسان بزرگ براى آن جهاد کرده و همه عمر را صرف کرده است، به‏ شدت دشمن اند؛ طبعاً با سربازِ اوّلش هم دشمن اند. یا در آن دوره‏ هاى اوّل، کسانى که زخم خورده از آن شمشیر بى‏ انعطاف و آن انسان آشتى‏ ناپذیر با بدى و زشتى بودند، با او دشمن بودند، والاّ آدمهاى با انصاف و انسان هاى فطرى، همه محبّ و مشتاق این شخصیت عظیم اند. البته این در صورتى است که از او چیزى شنیده باشند، آنهایى که نشنیدند و نمى ‏دانند، طبعاً خارج اند.

صفحات: 1· 2