احاديث در فضائل امام علی(ع) آن قدر بوده كه با همه اين سختگيري‌ها در دوران‏ بنى اميه، باز هم كتاب‌ها از آن پر است و اين پيداست كه خداوند سرّى در وجود اين مرد بزرگ گذاشته كه بايد همه او را بشناسند، و گرنه با اين وضع فضيلتى‏ از او به ياد نمى‏ ماند.

امام علی(ع) در خطبه ۵۷ نهج البلاغه می فرمایند: از آينده شوم‏ آگاه باشيد؛ پس از من مردى با گلوى گشاده و شكمى بزرگ بر شما مسلط خواهد شد. هرچه بيايد مى‏ خورد و در پى آن است كه آنچه ندارد به دست آورد، او را بكشيد ولى‏ هرگز نمى‏ توانيد او را به قتل برسانيد. آگاه باشيد به زودى او شما را به بيزارى و بدگوئى به‏من وادار مى‏ كند،[۱] بدگوئى را در هنگام اجبار دشمن، به شما اجازه مى‏ دهم[۲] كه اين بر درجات و بلندى مقام من مى‏ افزايد و موجب نجات شماست. اما بيزارى‏ و برائت، هرگز از من بيزارى مجوئيد كه من بر فطرت توحيد تولد يافته‏ ام و در ايمان و مهاجرت‏ از همه پيش قدم‏تر بوده ‏ام.[۳].

[۱]«الا و انه سيامركم بسبى‏» معاويه پس از رسيدن به حكومت مطلق العنان، به عراق و شام و تمام شهرهاى اسلامى دستور داد به امام(ع) ناسزا بگويند و از او بيزارى بجويند اين سخن را بالاى منبرها اعلام كردند و اين كار بين جمعى از مردم به ‏صورت رسم و عادت درآمد. معاويه خود نيز در آخر خطبه نماز جمعه بي‌شرمانه به مقام مقدس امام(ع) جسارت مي‌كرد. ابو عثمان مى‏ گويد:گروهى از بنى اميه به معاويه گفتند به هر كجا مى‏‌خواستى رسيده‌‏اى پس‏ چه خوب است ديگر دست از جسارت به على(ع) بردارى.‏ معاويه در پاسخ‌شان گفت: «لا و الله حتى يربوا عليه الصغير و يهرم عليه الكبير و لا يذكر له ذاكر فضلانه: به خدا سوگند بايد كودكان با اين روش پرورش يابند و بزرگسالان به سن كهولت ‏برسند و كسى از فضائل او سخنى به ميان نياورد!…»