نگرشي كه در غرب نسبت به انسان و شئون زندگي او حاكم است، در نهايت منجرّ به ارائة تصويري از زنان در رسانه‌ها مي‌شود كه جايگاه او را تنزّل مي‌بخشد. آنها به زن به عنوان يك كالا يا ابزار نگاه مي‌كنند.
«براي بررسي و ريشه‌يابي وضعيت موجود زن در اين رسانه‌ها، بايد علّت را در مباني نگرشي و انديشه‌اي غرب جُست و به دنبال پاسخ بود كه اساساً در نگاه غرب،‌ انسان و رابطه‌اش با خدا و جهان پيرامونش چگونه تصوير مي‌شود؟ و جايگاه زن در اين روابط كجا قرار دارد؟»[1]

در ادامه به برخي از اين انديشه‌ها مختصراً اشاره مي‌شود:

1. انسان محوري (اومانيسم):‌ اومانيسم قائل است انسان ـ مادّي و زميني است ـ‌ و تنها موضوع ارزشمند براي تلاش و تفكّر است و چيزهاي ديگر تنها بر اين پايه تحليل و ا رزيابي مي‌شوند.[2] به عبارت ديگر، معتقدند به دنبال لذّتها و زيباهييهاي مادّي و اصالت دادن به غرايز انساني و مادّي، بايد بود.

2. فرد گرايي: در اين نگرش كه برگرفته از اومانيسم است،‌ فرد به خودي خود «ارزش برتر» تلقِّ مي‌شود و جامعه در واقع، ابزاري براي رسيدن فرد به اهداف فردي است. بر مبناي فلسفة اصالت فرد، جامعه و نهادهاي اجتماعي اموري فرضي و ذهني و فاقد هر گونه واقعيت عيني به شمار مي‌روند.
در نتيجه، محدوديتهايي كه زندگي اجتماعي به ناگزير بر فرد تحميل مي‌كند، ملال آور و بيهوده مي‌نمايد. بنابراين، «فردگرايي گام بعدي را در تكميل اومانيسم برداشت. اگر در اومانيسم انسان محور و مدار همة هستي قرار مي‌گرفت، در اينجا مطرح شد كه فرد با همه خصوصيات فردي‌اش معيار و ميزان است.» [3]