مگر نمى‌گوییم كه «حتّى تورّم قدماها» این‌قدر در محراب عبادت خدا ایستاد! ما هم باید در محراب عبادت بایستیم. ما هم باید ذكر خدا بگوییم. ما هم باید محبت الهى را در دلمان روزبه‌روز زیاد كنیم.
مگر نمى‌گوییم كه با حال ناتوانى به مسجد رفت، تا حقى را احقاق كند؟ ما هم باید در همه‌ى حالات تلاش كنیم، تا حق را احقاق كنیم. ما هم باید از كسى نترسیم.
مگر نمى‌گوییم كه یك‌تنه در مقابل جامعه‌ى بزرگ زمان خود ایستاد؟ ما هم باید همچنان كه همسر بزرگوارش فرمود «لا تستوحشوا فى طریق الهدى لقلّة اهله»، از كم بودن تعدادمان در مقابل دنیاى ظلم و استكبار نترسیم و تلاش كنیم.
مگر نمى‌گوییم كه آن بزرگوار كارى كرد كه سوره‌ى دهر درباره‌ى او و شوهر و فرزندانش نازل شد؟ ایثار نسبت به فقرا و كمك به محرومان، به قیمت گرسنگى كشیدن خود؛ «و یؤثرون على انفسهم ولو كان بهم خصاصه». ما هم باید همین كارها را بكنیم.
این نمى‌شود كه ما دم از محبت فاطمه‌ى زهرا(سلام‌اللَّه‌علیها) بزنیم، در حالى كه آن بزرگوار براى خاطر گرسنگان، نان را از گلوى خود و عزیزانش - مثل حسن و حسین(علیهماالسّلام) و پدر بزرگوارشان (علیه‌السّلام) - برید و به آن فقیر داد؛ نه یك روز، نه دو روز؛ سه روز! ما مى‌گوییم پیرو چنین كسى هستیم؛ ولى ما نه فقط نان را از گلوى خود نمى‌بُریم كه به فقرا بدهیم، اگر بتوانیم، نان را از گلوى فقرا هم مى‌بُریم!

بیانات در دیدار جمعی از مداحان ۱۳۷۰/۱۰/۰۵