سر از آغاز زندگى مشترک ، روابط همسران ، شکل متفاوتى به خود مى‏ گیرد . در فاصله میان عقد تا عروسى معمولاً روابط شیرینى میان زوج‏ها برقرار است و شاید یکى از دلایل عمده آن ، این باشد که هنوز زندگىِ جدّى ‏اى که همراه با مسئولیت و تلاش باشد ، آغاز نشده است . آغاز زندگى همراه با شکل جدیدى از رابطه است . گاهى ممکن است یکى از طرفین ، رابطه مبتنى بر ترس را مهندسى کند . برخى نیز ممکن است رابطه مبتنى بر پاداش را طرّاحى کنند . در نوع اوّل ، نظام زندگى زناشویى بر پایه ترس قرار دارد و در نوع دوم ، بر پایه طمع و پاداش . نوع اوّل از روش «گربه را دمِ حجله کشتن» استفاده مى‏ کند و نوع دوم از «عاشق بند کیف بودن» سود مى‏ جوید . بر همین اساس ، گاهى اگر احساس ترس وجود نداشته باشد ، امور زندگى به خوبى پیش نمى‏رود و گاهى اگر پاداش وجود نداشته باشد ، نظام روابط بر هم مى‏ خورد و زندگى ، سامان خود را از دست مى ‏دهد .

امّا بهترین نوع رابطه ، رابطه مبتنى بر حرمت ، احترام و تکریم است ، نه ترس یا طمع . حرمت و تکریم ، رابطه مبتنى بر «حیا» را مهندسى مى‏کند . در این شکل از رابطه ، هر یک از طرفین ، حرمت دیگرى را حفظ مى ‏کند و طرفین ، برخوردى کریمانه با یکدیگر دارند .

قرآن کریم ، زن و شوهر را لباس یکدیگر معرّفى کرده است :

هُنَّ لِبَاسٌ لَّکُمْ وَأَنتُمْ لِبَاسٌ لَّهُنَّ .

آنان لباس شما هستند و شما لباس آنها هستید .

این بیان ، هماهنگى کاملى با الگوى حیا دارد و بلکه مى‏توان گفت الگوى حیا را با بیانى لطیف و با تعبیرى که نشانگر ماهیت حیاست ، معرّفى نموده است .

صفحات: 1· 2