خواهر شهید نقل می کند: «طاهره نفس نفس می‌زد. از او قطع امید كرده بودیم. از صبح نگران بودیم كه نكند طاهره هم مثل دختر همسایه بمیرد. دختر همسایه، صبح مرده بود و صدای گریه هنوز از خانه‌‌شان می‌آمد.

مادر مرا فرستاد دنبال زن عمو.

با گریه آوردمش.

زن عمو وقتی دید طاهره نفس نمی‌كشد، پارچه‌ی سفیدی روش انداخت. من و مادر به گریه افتادیم. صبر كردیم تا همه بیایند و دفنش كنیم.

نیم ساعت كه گذشت، دیدم پای طاهره تكان می‌خورد.

از خوشحالی زبانم بند آمده بود.

مادر و زن عمو را صدا زدم.

مادر، پارچه‌ی سفید را برداشت و با گریه، طاهره را بغل كرد.

خدا روح تازه‌ای در جسم خواهر كوچولویم دمید.»

* در عین آرام بودن خوشرو و خوش خلق هم بود

«پنج سال از طاهره بزرگ‌تر بودم.

صفحات: 1· 2