هنر مردان بزرگ بیش از آن که در حرف های گفته شان باشد در نگفته هایشان پنهان است. اهل معرفت کم گویی را به زیاده گویی ترجیح می دهند و ناگفته ها را باید در رفتارشان جستجو کرد؛ آنان به آنچه می گویند عمل می کنند و سرمایه اصلیشان عمل است نه سخن؛ آقا مجتبی تهرانی قدس سره عارفی وارسته بود که معنای حقیقی اخلاق را به درستی فهمید و زندگی اش را بدان گره زد؛ سخنش از عملش فاصله ای نگرفت و از اینرو شخصیت و رفتار او آینه تمام نمایی از جلوه جمال و جلال پروردگارش شد. حجة الاسلام حسین تهرانی در باره سلوک اخلاقی و رفتاری ایشان نقل می کند که حاج آقا میگفت:” ما برای مردم باید عملا مروج باشیم و نه لفظا. نباید اینظور باشد که ما به مردم بگوییم ماشین مدل بالا سوار نشوید و خودمان سوار شویم. اگر خودم مثل مردم ماشین مدل پایین سوار شدم مردم حرفهایم را می پذیرند که بله! این آقا حرف و عاملش با هم یکی است".

آیت الله مجتبی تهرانی، فقیهی مردمی بودکه خود قبل از آنکه زبان به نصیحت گشاید به آنچه میگفت عمل می کرد و همین امر باعث شد که نفوس مشتاق گرد شمع فروزان او جمع گردند و از دریای فیض  بیکران پندهای اخلاقیش بهره مند شوند و فقدان او حادثه ای ناگوار و ضایعه ای بزرگ لقب گیرد.

گذری کوتاه بر زندگانی آقا مجتبی تهرانی(ره)

آیت الله مجتبی تهرانی در سال 1316 در خانواده ای از اهل معرفت و تقوا دیده به جهان گشود. در بهار پنج سالگی با ارشاد والد بزرگوار خود میرزا عبدالعلی تهرانی به مکتب رفت و در سن 10 سالگی بخشی از مقدمات را در مدرسه حاج ابوالفتوح گذراند. سپس به همراه پدرش بار سفر بست و به مدت چهار سال به مشهد مقدس مهاجرت کرد و به طور خصوصی به محضر ادیب نیشابوری شرف حضور یافت. در سن 18 سالگی راهی قم شد و در حوزه نوپای آن روزهای قم دروس سطح را به پایان برد. در آن هنگام از آشنایی عالمانی چون حضرت امام خمینی(ره) و آیات عظام گلپایگانی، بروجردی و همچنین آیت الله داماد و آیت الله فرید بهره کافی برد و با جدیت و پشت کار مثال زدنی که از خود بروز داد، توانست در سن 25 سالگی به مقام رفیع اجتهاد نائل آید. طولی نکشید که ایشان از خصیصین و نزدیکان امام شد و از طرف امام مامور به جمع آوری فتاوی و تنظیم اولین نسخه ی رساله عملیه و مناسک حج گردید.با تبعید امام خمینی به نجف ایشان نیز به آستان مقدس حضرت امیرالمومنین مهاجرت کرد تا از درس های اخلاقی و دیگاه های اجتماعی-سیاسی استاد خود بی بهره نماند. اما این همراهی دوام زیادی نداشت و به دستور امام در سال 1349 به زادگاه خویش یعنی تهران بازگشت و تا پبروزی انقلاب اسلامی در ایران مشغول به انجام کارهای مهمی شد که تا آن روز بر زمین مانده بود. بعد از پیروزی انقلاب اسلامی نیز با وجود پیشنهادات فراوان از قبول مسئولیت ها و مناصب حکومتی کناره گیری کرد و تا پایان عمر در صحنه ی نیرو سازی انقلاب از هیچ کوشش دریغ ننمود.

صفحات: 1· 2