اعتماد به خدا یکی از ویژگیهای انسانهای مومن است .

مومن نه اینکه برای کسب روزی تلاش نکند و نه اینکه برای موفقیت در زندگی برنامه ریزی نکند و نه اینکه با افراد مختلف جامعه تعامل نداشته باشد(درخواست یا خواهشی از دیگران نکند)؛ بلکه مومن در قلبش باور دارد که همه مهره هایی در دست ذات پاک او هستند و باور قلبی اش و اعتماد درونیش به  آن مبدا هستی ست!

                                    اعتماد به خدا باید جایگزین اعتماد به نفس شود!
 
من نمی‌دانم این لفظ اعتماد به نفس از کجا آمده؟! چرا اعتماد انسان به نفس باشد؟

قرآن می‌گوید: اعتماد به خدا بکن! نفس را زیر پابگذار! این نفس را فدای پروردگار بکن! اعتماد به نفس در مقابل اعتماد به خدا، این اعتماد به بت است در مقابل حقیقت؛آن نفسی که نورانی و آیت خدا باشد اگر به او اعتماد کند اعتماد به خداست؛ آن نفسی که هنوز از مراحل اخلاص نگذشته، در پشت هزار تا سنگر محجوب است اگر به این نفس، اعتماد کند به هزار تا جهنم اعتماد کرده! و این اعتماد چه فایده‌ای برای او دارد؟!